Mia en de bibliotheekhond

Een voorleeshond helpt leesangst overwinnen
Thema’s: dyslexie, zelfvertrouwen
Soms lukt het Mia niet om woorden te maken. En soms blijven de zinnen gewoon in haar keel hangen als ze hardop moet lezen. Maar dan mag ze Bonnie, de hond van de bibliotheek, wekelijks gaan voorlezen. Bonnie vindt het helemaal niet erg als Mia over woorden struikelt, waardoor die steeds minder bang wordt om fouten te maken. En weet je wat? Dan is lezen eigenlijk best leuk!

Weet je, ik heb verschillende harten. Ik heb een papahart, een opahart, een liefjeshart, alhoewel dat eigenlijk een omahart is en een onderwijshart. Al die harten zal ik nooit verliezen hoe oud ik ook word, ik geraak er niet meer van af. Maar soms, soms worden ze even gebroken. Gelukkig duurt dat niet lang want ik kan ze opnieuw lijmen.
Er is er eventjes terug eentje gebroken, mijn onderwijshart.
Ik heb zoveel kinderen gezien die het zo moeilijk hadden met lezen, voor wie lezen om de één of andere reden erg moeilijk was. Voor die kinderen die kinderen breekt dat onderwijshart want ze doen er zo hun best op en het lukt niet altijd. Wij onderwijsmensen & ouders mogen dat nooit vergeten. “Doe je best eens…” ’t wordt zo dikwijls gezegd, zomaar zondermeer. En dat kan soms wel heel hard aankomen bij zo’n jong kind dat zijn best echt doet.
“Mia en de bibliotheekhond” heeft mij dat nog eens duidelijk gemaakt. Op een wel heel mooie en zacht wijze. Lang geleden dat een voorleesboek mij zo diep raakte.
Mia is zo’n meisje dat lezen niet leuk vind, ze houdt niet van boeken, van strips zelfs de smaken op de ijscokar wil ze niet lezen. Een prachtige, dubbele paginagrote intro met twee mooie inzetkadertjes waar je kennis maakt met een lief meisje en haar konijnenknuffel. In de klas zelfs met een juf die het zo goed voorheeft is lezen een zware dobber. Het lukt haar niet om sterrenstickers te krijgen, zij verzamelt alleen maar hartjes, die betekenen dat ze niet mag opgeven. Er zijn zelfs kinderen die er om lachen!
Ze puft op al die letters en als haar mama haar dan ook nog eens meeneemt naar de bibliotheek heeft ze het helemaal gehad. Tot wanneer de bibliothecaresse haar vraagt of ze wil voorlezen aan Bonnie, de bibliotheekhond. Wat een grote, warme lieve hond. Ze lijkt wel een ijsbeer. Voor Bonnie voorlezen is leuk want die blijft haar steeds lief aankijken ook als die letters niet zo goed lukken. Mia voelt zich beter, zij kan voorlezen en ’t geeft niet als er foutjes gebeuren. Ook haar zelfvertrouwen groeit en op een maandag wil ze het proberen, voorlezen in de klas! Ze hakkelt maar denkt ze  aan Bonnie en voordat ze het weet is ze op het eind van de pagina zonder fouten! De ster is binnen!
Bonnie is ook blij maar ook voor een andere reden. J
 
Ach zo’n prachtig voorleesboek. Prachtig op groot formaat met mooie inzetkadertjes die het voorlezen wel super dynamisch maken. Mooi in zijn kleurpotloodmagie.
Ik zou het onmiddellijk in de klas halen mocht ik nog les geven. Alleen al om al die kinderen die er zo hun best op doen een hart onder de riem te steken. Of om even bespreekbaar te maken dat niet iedereen alles zomaar kan en dat je daar niet mag om lachen.
Heb ik nu toch bij mezelf wel nog een hart ontdekt, mijn leeshart.
 
Jan Stevens

Auteur en illustrator Lisa Pap over bibliotheekhonden:

"I discovered the Read-to-Dogs program at my local library and immediately fell in love. Seeing these incredible dogs working with the children, and watching the magic unfold, was a blessing."