Het huis met de judasboom
Afsana is vijftien jaar. Afsana is Afghaans. En Afsana is vluchteling. Samen met haar familie is ze op de vlucht voor de taliban die haar thuisland teisteren met radicale ideeën. Nu zitten ze in Rusland in een trein, die heen en weer rijdt. Ze stappen niet uit, want ze weten niet waar ze heen moeten. Afsana neemt je mee naar het begin van haar verhaal, waarin zij laat zien wat de taliban voor invloed hadden op Afghanistan. We zien hoe haar familie langzaam verscheurd wordt door verdeeldheid, verdriet, maar vooral door onderdrukking. Hoewel Afsama alles wordt ontnomen wat haar lief is, blijft ze hoop houden. Hoop op een betere wereld.
Wat een debuutroman! Wanneer kinderen geen kinderen zijn zoals ze zouden moeten zijn. “Het huis met de judasboom” neemt Laura McVeigh je als een rasverteller mee doorheen het jong leven van Afsana.
Voor het verhaal start krijg je een overzicht van Afsana haar familieleden en ook enkele personages die op de verschillende locaties en tijden in dit fascinerende verhaal voorkomen. Maar goed ook, want dikwijls moest ik toch door de tijdsprongen die steeds gemaakt worden tussen het verleden, haar vluchttijd en de hedendaagse tijd tijdens haar verblijf op de trans-Siberische trein tussen Moskou en Vladivostok dit overzicht regelmatig raadplegen. Niet dat dit ook één keer hinderlijk was, integendeel het sterkte meer dan eens de genialiteit waarmee dit geschreven is. Het is zoals McVeigh zelf schrijft op één van de eerste pagina’s: “ Maar waarom ben ik begonnen met het verhaal van Omars geboorte? Ik ben hier begonnen omdat je soms moet terug gaan om vooruit te gaan.”
Afsana is een jong meisje van 15 jaar dat samen met haar familie als vluchteling op de trans-Siberische trein tussen Moskou en Vladivostok doorheen Rusland reist. Ze reizen steeds heen en weer, leven op die trein van west naar oost en van oost naar west en stappen niet uit. Ook in het verhaal word je heen en weer geslingerd tussen haar treinreis en haar vorig leven. Een leven dat ze met haar familie moest verlaten voor de optrekkende taliban met zijn radicaal gedachtegoed en de verschrikkelijke gevolgen hiervan. Maar er is meer dan alleen dat, er is ook de familie en de achtergronden van haar vader en moeder die niet altijd steeds even duidelijk zijn. Bij mondjesmaat geeft dit verhaal zijn geheimen prijs en als je denkt dat je vat krijgt op haar leven begint er iets te knagen in je hoofd. Tot op het ogenblik dat je begrijpt dat niet alles is zoals het lijkt. En dan kom je tot de conclusie dat prijs die zij moest betalen om heelhuids uit de handen van de nietsontziende en dogmatische taliban wel heel hoog is.
Hoe aangrijpend, geloof mij het pakt je op een gegeven moment bij de keel, het is ook de schoonheid van de beschrijvingen van een andere cultuur, de mooie landschappen en de kracht van de familieband die toch universeel is die dit boek het lezen meer dan waard maken.
Jan Stevens