De dorst

Er loopt een moordenaar rond.
De politie vindt het lichaam van een vrouw; een internetdate werd haar fataal. Haar verwondingen wijzen erop dat er een bijzonder agressieve moordenaar aan het werk is.
Hij is in je huis, hij is in je kamer.
De druk van de media wordt steeds groter, en de politie weet dat er maar één man is die deze zaak kan oplossen. Maar Harry Hole weigert terug te keren naar de plek waar hij ooit bijna alles verloor wat hem lief was. Tot hij een verband vindt tussen de moordenaar en de enige zaak die hij niet tot een goed einde bracht.
En hij is uit op bloed.
Wanneer een nieuw slachtoffer wordt gevonden, weet Harry dat er geen weg terug meer is en dat hij zijn aartsvijand opnieuw onder ogen moet zien.

Somtijds, niet dikwijls lees ik al eens een trhiller. ’t Is dan ook altijd afwachten of die mij kan boeien. Gelukkig heb ik hier thuis een wel zeer goede raadgever, eentje die mij door en door kent. Mijn leef- en leesgenoot vertrouw ik blindelings, ook als zij mij een leestip geeft. Leuke bijkomstigheid is dat je dan op regelmatige basis reflecteert over wat je gelezen hebt terwijl zij haar lippen stijf op elkaar perst met een blik in haar ogen van je weet toch nog niet alles, daar moet je het dan mee doen. En dit is een teken dat het goed is!
 
We hadden allebei nog niks gelezen van de Noorse Jo Nesbø, voormalig profvoetballer & beurshandelaar, heden ten dage geestelijke vader van Harry Hole die reeds in 10 boekdelen verscheen. Blijkbaar was het al een hele tijd stil rond deze figuur maar nu komt die weer te voorschijn in boek 11. Niettegenstaande er waarschijnlijk een aantal personages uit vroegere delen terug opgevoerd worden is dit toch een stand-alone en gemakkelijk apart te lezen. Zo ervaardden wij het toch, je voelt wel dat er een voorgeschiedenis opzit maar dat hindert niet echt.
 
Bij de start van het verhaal heeft Harry Hole die zijn hele rechercheurscarrière jacht maakte op seriemoordenaars rust gevonden in een docentenbaan op de politieacademie. Hij staat ‘droog,’ raakt geen druppel alcohol meer aan, toepasselijke titel. Zeker als je dan nog al lezend ervaart dat de dorst naar bloed of de bloeddorstigheid wel heel hoog komt. Het bezoek van hoofdcommissaris Bellman, niet zijn beste vriend brengt in deze situatie veel verandering. Er is een seriemoordenaar actief op de datingsite Tinder die zijn slachtoffers na afspraak op een bizarre maar gruwelijke wijze achterlaat. Hole wil er niks mee te maken hebben hij heeft er genoeg van, maar er knaagt iets in zijn onderbewustzijn. Er is nog een dader die hij nooit heeft kunnen vatten. Het lijkt als ik dit lees allemaal nogal eenvoudig maar Nesbø weet het te verpakken!
Vooreerst een proloog waar je geen kant mee op kan maar die zich in je hoofd vastzet. Dan een beschrijving van een date in een bar die op een sisser afloopt met daaropvolgend een moord waar meteen alle registers worden opengetrokken en je kennis maakt met een moordwapen waarvan ik het bestaan zelfs niet kende. Je staat onmiddellijk op scherp. Alhoewel Hole pas in hoofdstuk zes daadwerkelijk ten tonele verschijnt beheerst ‘het personage’ de setting al praktisch van bij het begin.
Hole gaat uiteindelijk overstag om me te werken en hij installeert een klein onafhankelijk team, want hij is geen rechercheur meer zodat hij rechtstreeks én alleen aan Katrine Bratt, oud collega en teamleider rapporteert.
Je volgt gedurende veertien dagen, dag aan dag zelfs soms opgedeeld in dagdelen het  volledige onderzoek en de klopjacht naar de dader. Laat je echter niet verleiden, en die kans is erg groot, om je te laten meesleuren in een versneld leesritme want Nesbø blijkt maar al te goed te weten hoe hij een lezer aan een verhaal kan kluisteren. Naast deze zorgvuldig opgebouwde spanningsboog ontwikkelen zich langsheen het onderzoek ook een aantal interacties tussen verschillende personages die erg bepalend zijn voor de ontknoping. Deze karakters worden vrij accuraat neergezet waardoor je praktisch filmisch aan het lezen bent, de hele setting speelt zich letterlijk in je hoofd af. En als je dan denkt goed op weg te zijn naar de ontrafeling, met je vermoedelijke dader in je hoofd trakteert Nesbø je na 2/3 van het verhaal op een plotwending waarbij je al je veronderstellingen terug in twijfel moet trekken, heerlijk. Zeker als je merkt dit echt wel een heel zinvolle wending kan zijn. 
 
Je merkt dat Harry Hole als personage reeds een hele evolutie moet hebben doorgaan. De veelvuldig voorkomende zelfreflecties over zijn eigen angsten zijn daar erg typerend voor, ze zorgen er meteen voor dat dit boek het genre overstijgt en meer biedt dan goed opgebouwde spanning.
Eén feit bleef echter aan mij knagen, was er ietwat bijgesleurd. “ Een tatoeage zetten bij een medegevangene, weliswaar op een onvakkundige wijze, (later uitgelegd)” bleef mij een raadsel. Waarom moest dit gebeuren? De epiloog bracht in de laatste alinea’s opheldering en meteen een opening naar een volgende deel. Ikzelf ben er nog niet uit of dit nodig was maar de fans zullen verheugd zijn. Ook wij zullen het volgende deel lezen.
 
Jan stevens & Lut Delanghe