Bella

Bella ontstond als een luidop voor te lezen boek, uit de ambitie om literatuur weer spannend en urgent te maken. Bella is niet bedoeld voor de eeuwigheid, maar voor NU.
Bella is het verhaal van een meisje, geboren net na het Tijdperk van de Grote Twijfel, dwalend over de Superduper Snelweg, de strook asfalt gegoten over de evenaar. Een waanzinnig verhaal vol fantastische verzinsels, zoals pillen om egoïsme op te wekken, veel te beleefde ruimtewezens en een pas ontdekte god met een lispel.
Bella is een krankzinnige lachspiegel die je de vraag stelt waarom je eigenlijk lacht, een groteske glazen bol die een toekomst voorspelt die vlak om de hoek ligt. Kortom, een fantastische mix tussen sciencefiction en stand-up comedy.

Bekijk hier de boektrailer

---

Bella, roman in beelden staat er op de prachtige en intrigerende cover. Als het begrip literaire thriller mag gebruikt worden, wat dit ook moge inhouden dan zou ik graag een nieuw begrip lanceren: “ Literaire comic.“ Vandecasteele gelooft heilig in de kracht van de mengvormen staat er achteraan deze beeldroman, eigenlijk beeldnovelle want je leest dit in pakweg een uurtje uit kijken én lezen. Ik bleef toch ietwat beduusd achter toen ik het uitgelezen had. Bleef met veel vragen zitten. Maar kwam tot de conclusie dat het gewoon de uitbeelding is van een reeks hersenspinsels, weliswaar van een hoogstaand niveau.
Het verhaal start met een zicht vanuit één of ander opnameapparaat op de auteur himself, die toch als verteller van dit boek zijn plaats inneemt. Waar veel verhalen vanuit het zichtpunt van de verteller plaatsvinden zie je  nu voor één keer dat dit echt zo is, sterk. “Ze zeggen zoveel… Ze zeggen dat…” openingszinnen op de eerste pagina die alle kanten kunnen uitgaan maar hierop volgt dan dit:“ Ze zeggen ze dat alles veranderde op een donderdag, toen ruimtewezens op aarde landden,” van een intro gesproken. “ En dan komt die kerel die ons allemaal verzonnen heeft en daarna miljarden planeten verzonnen heeft. Welke kerel? Vroegen ze. Ja, lang verhaal, zeiden we en we gaven een paar boeken mee. We zeiden dat we nogal op onszelf gefocust waren, zo de afgelopen twintigduizend jaar. Vonden de ruimtewezens stom.“ En dit is dan nog maar de start van deze knotsgekke en bizarre beeldroman. Je wordt mede dankzij de combinatie van de teksten in een comic-lettertype en de prachtige zwart-vaalblauw ingekleurde graphics meegesleurd in een onwaarschijnlijk toekomstbeeld. Maar tegelijkertijd houdt Vandecasteele ons een maatschappelijke spiegel voor, veel van die toekomst excessen zijn gewoon het verlengde van ons huidig norm- en waardenbesef. Dan wordt Bella geboren: “Want ze zeggen dat alles veranderde op een zaterdag. Toen Bella geboren werd. Dit gebeurde na het tijdperk van de grote twijfel. En stond bekend als het tijdperk van het permanente heden.”
De rest van het verhaal draait rond Bella, die na een kleine synopsis van haar jonge leven als twaalfjarig meisje ten tonele verschijnt, een mooi afstandelijk figuurtje met een desolate blik in haar oogjes. Zij leidt haar leven als een nomade in eeuwige roulatie op de superduper snelweg, een strook asfalt gegoten over heel de lengte van de evenaar. De wereld is nu overal bereikbaar met de auto, met afritten op alle continenten.
Haar verdere leven wordt ontrafelt en alles leidt uiteindelijk naar een apocalyps en het einde van…
 
Schitterend vormgegeven graphic novel die gerust een nieuw begrip in de leeswereld kan inluiden: “ De literaire comic.”
 
Jan Stevens