De wachteling
We wachten omdat we er nog niet klaar voor zijn.
We wachten omdat de rest van de wereld er nog niet klaar voor is.
Sommigen wachten noodgedwongen,
Omdat ze niet anders kunnen…
de Wachteling is geen gewoon prentenboek,
maar een denk – en praatboek
voor jong en minder jong.
Je zit dagelijks met je neus tussen de jeugdliteratuur, jeugdboeken komen en gaan, je bent soms verwonderd en soms ook teleurgesteld en dan komt er iets aanwaaien. Niet dat je er op zat te wachten, het kwam er zomaar. Ik had er hier en daar al iets van opgevangen via onze sociale media maar echt, ik stond niet te wachten. Gelukkig want daardoor is de verwondering in begeestering overgegaan. En daarom is wachten toch eigenlijk wel leuk.
Toch een mooi uitgangspunt om samen met je ukkepuk “De wachteling” te beleven. Er zijn namelijk voorleesboeken, kijkboeken maar er zijn ook belevingsboeken, dit is er zo één.
Je leest het al het gaat over wachten. Want als je even nadenkt wachten wij wel best veel in ons leven. Ook kinderen moeten wachten en dat doen ze echt niet graag, ze worden er ongedurig van. Wij ook, zeg nu zelf even ook wij zijn het wachten afgeleerd. Elk onbewaakt moment dat je alleen bent komt die smartphone boven, aan het pashokje, in het restaurant als je partner even moet gaan, aan de bushalte noem maar op we zijn het wachten verleerd. Dan is het goed om samen even stil staan waarom wachten best leuk kan zijn, zelfs spannend. Want er kan in die tijd veel gebeuren of net niet.
Op de eerste pagina staat een mannetje te wachten. Hij vind het leuk, hij glimlacht en ergens aan een boom gluurt een ander persoontje. Ze komt naderbij, misschien stond ze ook nog te wachten. Ze vraagt: “Waarop wacht je dan?” ‘Op wat komt’ is het antwoord. Ze vraagt of ze mag voorgaan en dat mag. Ondertussen is het landschap, de achtergrond gewijzigd. Onmerkbaar bouwen er zich naast deze twee figuurtjes andere verhaallijnen op. Personages die komen en gaan als het vrouwtje weg is maar het mannetje blijft staan en laat iedereen voorgaan, hij staat toch te wachten. Het weer verandert, blaadjes vallen, het regent, het wordt koud en het mannetje? Ach dat blijft wachten en blijft het leuk vinden. Er ontstaat een gesprek en we lezen dat hij staat te wachten op “het goede moment.” Wachten we daar niet allemaal op? En zie, terwijl ik in “De wachteling” zit te kijken ontstaan er verhalen in mijn hoofd maar ook gedachten over mezelf en wanneer ik nog kan wachten.
Dit is zo’n heerlijk boek dat je samen met je kind ergens kan heenvoeren waarvan je niet wist dat je er zat op te wachten. En als het dichtslaat kijk je opnieuw en zie je iets anders, misschien volg je de huiszwaluw of ben je benieuwd naar de zwarte poes?
Tim Polfliet, de illustrator maakte er met zijn kleurpotloodaccent en zacht lijnenspel wel iets heel delicaats van. Dit bekijk je, beleef je en een gesprekje over de zin van wachten is zeker niet uitgesloten!
Jan Stevens