Het onhandige kind

Soms luister ik naar muziek uit onze kindertijd, en ik zou willen dat de muziek haar weer in mijn herinnering kan terugroepen, maar de muziek roept niets op, want we waren niet samen, we hebben niet dezelfde jeugd gehad. - het broertje Een achtjarig meisje wordt vermist. Bij het horen van het amber alert weet haar vroegere lerares meteen dat ze dood is. Ze herinnert zich Diana nog goed, het meisje dat stelselmatig door haar ouders werd mishandeld. Steeds werden de verdenkingen gesust door de uiterst geloofwaardige ouders met logisch klinkende verhalen, en door de ingestudeerde verklaringen van het kind zelf. Iedereen die het meisje heeft gekend doet verslag. Zelf heeft ze slechts een stem in het politierapport.

“Het onhandige kind,” verhaal over kindermishandeling, zo moeilijk om te recenseren gewoon omdat je al vlug de neiging hebt om oordelen te vellen. En het enige wat had moeten gebeuren is maken dat het meisje veilig was, zo vlug mogelijk.
Als je de eerste zin leest: ‘Toen ik het opsporingsbericht zag, wist ik dat het te laat was,’ dan weet je dat verhaal heeft geen happy end. Maar dit is een verhaal dat moest geschreven worden. Het meisje Diane is niet het enige kind dat dit moet doorstaan. Alexandre Seurat schreef er dit boek over na het lezen van de rechtzaak.
Het lijkt wel of Diane geboren is om haar korte leven van 8 jaar constant psychisch en fysisch mishandeld te worden. Er zijn nog drie andere kinderen in het gezin maar het is enkel Diane die dit moet ondergaan. Het hele verhaal wordt verteld vanuit de observaties van verschillende getuigen die allemaal de signalen van de wandaden opmerken en er daadwerkelijk iets willen aan doen. Getuigen genoeg zoals de familie, de onderwijzers, schoolhoofden, hulpverleners, school & politieartsen tot zelfs Arthur haar broer die soms aan het woord komt. De vraag die zich echter onderhuids vastzet is: ‘Hoe kon dit dan blijven doorgaan?’ Het zijn vooral de trage procedures & vaststellingen, het voortdurend verhuizen van het gezin, ouders die heel geloofwaardig overkomen en de ingestudeerde verhalen van Diane en haar broer Arthur die hier aan de basis liggen.
Alexandre Seurat schrijft koel, sober, niet sentimenteel maar de wanhoop druipt van zijn woorden af. Diane weet, beseft dat ze na elke poging tot hulp toch weer naar het gezin terug moet. Ook de broertjes en jongere zusjes moeten dit trauma ondergaan, zullen haar waarschijnlijk zelfs als lastpost zien door haar al die wreedheden. De impact op hun latere leven moet enorm zijn.
Ik las dit verhaal niet alleen als (groot)moeder maar ook als leerkracht, het kan niet anders dan dat ook ik kinderen in mijn klas gehad heb met zulke zware thuissituaties, temeer omdat er verschillende kinderen uit instellingen in de klasgroep zaten. Kinderen met een pak ‘bagage’ uit het verleden. Het blijft steeds een verhaal over: ‘Wat merk je op, wanneer grijp je in?’
Voor mezelf blijft één vraag hangen. Waarom de keuze om Diane te mishandelen? Dit blijft raadselachtig, wat bezielt sommige mensen? En ja, dan ben ik terug aan het oordelen, maar dit is dan ook heel bizar.
Dit boek blijft aan je huid plakken.
 
Lut Delanghe

Lees hier de proloog, hartverscheurend