Cinderella

De zoon van een hoer opent een bordeel en wordt de pooier van zijn moeder. Welkom in de Cinderella, een familiebedrijf waarin hoeren heilig zijn en criminelen hun pik en pistool niet uit elkaar kunnen houden. In die wereld probeert een zoon zijn moeder te redden van het onherstelbare trauma van haar bestaan. Een poging waarbij hij niet alleen haar, maar ook zichzelf dreigt te verliezen.

Michael Bijnens (1990) groeide op als zoon van een Antwerpse prostituee. Hij studeerde af aan de Brusselse theaterschool en maakte vervolgens razendsnel naam als toneelauteur. Met Cinderella debuteert Bijnens als romanschrijver.

Ik  hou niet van platte taal en stijl, ook al kan ik me indenken dat vele lezers dit rond het thema prostitutie juist wel passend zullen vinden. Misschien citeer ik best enkele alinea’s uit het ‘prosa’, zo wordt meteen ook de inhoud geschetst:
“Dat wijf, zij zet haar tanden recht op uw keel, zij jaagt stroom door elke zenuw in uw lijf, zij tapt nog eens uw bloed langs uw pisbuis naar buiten. Iris Vandamme was niet alleen een parasiet die de lichaamssappen van hulpeloze mannen opzoog, zij maakte ook aanspraak op hun levenskracht,  en onttrok die niet alleen schaamteloos aan klanten maar ook aan de rest van haar omgeving. Alsof er ergens in haar lijf een bodemloze put zat die de lichaamseigen fut voor het bestaan verzwolg”.
Deze roman kadert verder clichématig  het beroep van prostitué, de Albanese maffia, intergenerationele kansarmoede, de politie , inspectie,  drankzucht,  de zielenpoot, en noem maar op,..
Cinderella associeerde ik met Assepoester, uit de sprookjes van de gebroeders Grimm. Ook deze sprookjes  waren gruwelijk, vol diepe zwarte leegte. De zussen van Assepoester mochten dan wel  hun hielen afsnijden  om in het schoentje te kunnen passen, er volgde uiteindelijk nog een prins voor Assepoester. Deze Cinderella is al even rauw, donker, warrig en duister. In hoeverre Bijnens’ werk autobiografisch of pure fictie is, is mij onduidelijk. Maar een prins komt er zeker niet in voor. Cinderella leest wel als een bulderende trein doorheen een donkere tunnel, doorheen het slechtste van de mens. Misschien vandaar ook het succes. De auteur ontving voor het schrijven van dit boek een projectsubsidie van het Nederlands Letterenfonds.
In een interview over dit boek stelde de schrijver het als volgt:  ‘Te gelde maken’ en ‘vergelden’ zijn wellicht niet voor niets verwante woorden. Een boek schrijven over dat milieu is ook een wraakname. Het was dikwijls amusant maar het was tegelijk een grote rotzooi. In zekere zin heb ik iedereen teruggepakt. Ook mijn moeder. Het is een afrekening en een liefdesverklaring - maar wel een die zodanig druipt van de walging dat je die er eerst af moet poetsen voor je de liefde voelt.”
 
Koen Elsen