Troebel water
Belinda Aebi snijdt een nieuw hoofdstuk aan in haar carrière. In de afgelopen vijf jaar schreef ze zeven misdaadromans in de reeks rond de Gentse onderzoeksrechter Maud Gelderman, die tijdelijk on hold wordt gezet. 'Troebel water' is een originele stand-alone, waarin liefhebbers van spannende romans op hun wenken bediend worden met sublieme plottwists. Kraanbestuurder Jos houdt van zijn vak en hij houdt van de Schelde. Elke dag sluit hij ritueel af door vijf minuten met een verrekijker op te gaan in het ongeëvenaarde landschap waarin hij dagelijks werkt. Tot hij op een dag 'iets' opmerkt in het water. Een lijk... Wat volgt is een bizar onderzoek waarin alle sporen maar in één richting gaan: die van een doodlopend straatje. Alles wijst op een tragisch ongeval. Of niet?
Terwijl de meeste thrillers je naar de diepte van gestoorde geesten laten afdalen hijst Belinda Aebi je torenhoog de kraan in om je een helikopterzicht te geven op de misdaad. Jos, een kraanman op de oude Boelwerf klimt elke dag zijn kraan op om zijn werkdag aan te vatten. Hij neemt een cruciale rol in bij de opbouw van nieuwe wooncomplexen, is daar ook bijzonder fier op. Een hele dag torenhoog vanuit de lucht de wereld aanschouwen maakt een mens filosofisch. Ook Jos, hij overziet het leven letterlijk vanop eenzame hoogte. Aebi heeft haar reseach erg goed gedaan, iets wat we wel gewoon zijn van haar. Ik vroeg het mij al dikwijls af hoe dat is om boven iedereen te werken. Het hoofdpersonage Jos verbreedde mijn zienswijze. Niets menselijks is Jos vreemd en hij heeft dan ook een verrekijker in zijn cabine waardoor het leven onder hem zijn regelmaat en gewoonten prijsgeeft. Dit resulteert in veel filosfische overpeinzingen. Tijdens zo’n stiekeme rondkijk ontdekt hij een vrouwenlichaam aan de oevers van Schelde. Meteen verwittigt hij Rik, één van zijn kaartclubvrienden, rechercheur van dienst. Blijkbaar is het gevonden lichaam gekend door Rik en Jos, het is Margot de maitresse van Eddy, ook lid van de kaartclub. Eddy, bekend politieker hield deze relatie angstvallig geheim. Is het moord of was het een fietsongeluk? De recherche laat niet veel los en Jos heeft het daar moeilijk mee. Het is mooi om lezen hoe vakkundig Aebi de gedachten van Jos hoog in zijn cabine laat meegaan met het onderzoek. Het is net alsof Jos door zijn torenhoge positie een brede kijk ontwikkeld heeft waardoor hij perfect aanvoelt dat er veel zaken niet kloppen. De communicatie met de pers verloopt om het op zijn minst aan te geven vrij ‘troebel.’ Gelukkig laat Aebi zich niet verleiden om dit hoofdpersonage dat alles meesterlijk aanschouwt zelf op onderzoek te laten gaan. Neen, zij laat de dingen op een zeer realistische wijze hun gang gaan waarbij de ene facade na de andere omver valt. Het voelt allemaal zo natuurlijk aan dat je zonder het zelf te merken midden in het verhaal meedrijft. Maar dit was blijkbaar voor Aebi niet genoeg. Opnieuw ontwijkt zij een vlakke afhandeling van een verdacht overlijden door een aantal nevenpersonages behoorlijk sterk te karaktiseren. Niet alleen de figuren alleen maar ook hun sociale verbintenissen, hun levensverwachtingen en de obstakels die iedereen op zijn levenspad moet overwinnen. Meermaals betrapte ik mezelf erop om deze passages op mijn eigen leefwereld te projecteren. Waarschijnlijk heeft dit alles veel te maken met de typisch Vlaamse sferen die in deze thriller worden opgeroepen. Uiteraard blijft het een thriller, eentje die doet wat er van verwacht wordt, je laten wachten tot op het eind om alles tot jou te laten doordringen. En lees zeker het nawoord, ’t geeft je een inkijk in de drijfveren van een auteur, mooi.
’t Sterkste is dat ik na het lezen van “Troebel water” het gevoel heb van zelf in die kraan te hebben gezeten!
Waarom is ‘Troebel water’ anders dan Aebi haar vorig werk en net weer niet?
Troebel water verschilt bijwijlen héél erg van de andere boeken met Maud en dan toch herken ik er veel in. Dat is dan waarschijnlijk omdat ik nu eenmaal die vloeiende schrijfstijl waardeer, iets dat je uiteraard niet kan wegmoffelen. Ook het uitdiepen van verschillende karakters die allen wel ergens hun deel bijdragen is zo kenmerkend voor haar werk. Het grote verschil zit hem voor mij in het gegeven dat hier de focus eigenlijk niet zozeer op het onderzoek als dusdanig ligt maar eerder op het het karakter van hoofdpersonage Jos. Aebi zet hier althans voor mij een erg scherpe karakterstudie neer van een man die zich letterlijk en figuurlijk terug de hoogte intrekt, in zijn kraan en in zijn leven. Hij neemt het leven waar vanuit een hoogte, ook in zijn gedachten. Het mooie ervan is dat ik mij voor mezelf dat niet anders kan inschatten als je elke dag op eenzame hoogte in je cabine alles aanschouwt en jezelf daar in gedachten beneden er ‘ergens’ ziet bijlopen. Troebel water koppelt je als lezer eigenlijk best wel los van “het onderzoek,” want meer dan eens betrapte ik mezelf erop dat ik wou weten hoe het haar personages zou vergaan i.p.v. de focus op het onderzoek te houden. Dat is voor mij een heel sterk punt in dit boek. Alles is ook mooi afgewerkt tegenover de andere thrillers die veel uitbreidingen naar andere zaken bieden, zeker vanuit het team met Maud. Dit is echt goed op zichzelf staand, ’t vraagt ook op het niet eind naar meer.
Begrijp me niet verkeerd, wel naar meer -:)
Jan Stevens
Na zeven thrillers met de Gentse onderzoeksrechter Maud Gelderman is het nu de hoogste tijd voor een losstaande misdaadroman. Dit keer ook niet met de Arteveldestad als decor; in Troebel water is het Temse. Niet toevallig de woonplaats van de Vlaamse crimequeen Belinda Aebi. Met De Zaat (de terreinen van de voormalige Boelwerf) als extra setting blijft ze op vertrouwd terrein, qua verhaal gooit ze zich voor de leeuwen. Lezers die reeds eerder kennis hebben gemaakt met het werk van Aebi, weten dat de schrijfster zich steeds erg grondig documenteert. Ook in Troebel water merk je meteen dat ze zeer goed weet wat en waarover ze schrijft. Zorgt deze spannende misdaadroman voor een ommezwaai in de schrijverscarrière van Belinda Aebi?
Zelfs een brave kraanman houdt er wel eens een ritueel op na. Ook Jos die zijn werkdagen beëindigt door gedurende vijf minuten met zijn verrekijker de Schelde, alsook de onmiddellijke omgeving van zijn werkplaats te bewonderen. En dan gebeurt het: op een dag ziet hij iets ongewoons drijven op het water… Een levenloos lichaam. Dit betekent de start van een bijzonder en vreemdsoortig onderzoek, dat nooit helemaal wil losbarsten. Gaat het hier om een droevig ongeluk? Of toch niet? De belevenissen van kraanman Jos (tevens de verteller), commissaris van de lokale recherche Rik, senator Eddy en bedrijfsmanager Fons. Vier kaartvrienden die zo opvallend veel van elkaar verschillen….
“Ik kan het niet helpen maar mijn blik wordt telkens weer naar de oever gezogen. De brandweer heeft geholpen om het lichaam uit het water te halen. Ik zie de beelden nog zo voor mij, hoe Margot met een draagberrie uit het water werd getild. Een luguber moment. Misschien had ik haar beter niet als eerste gevonden want de aanblik van haar dode lichaam is voor altijd op mijn netvlies gebrand. Haar gezwollen gezicht, het slijk, de smurrie. Haar rechterhand die ontbrak! Ik moet een huivering onderdrukken.”
Beeldende taal, zonder franjes: dit is overduidelijk het handschrift van Belinda Aebi. Met haar overheerlijke schrijf- en vertelstijl weet ze haar lezer helemaal in te palmen: lezen moet en zal je dan ook blijven doen! Troebel water blinkt uit door vakkundig georkestreerde plotwendingen; tevens zit de spanning er vanaf de start goed in. Een sterk menselijk en geloofwaardig verhaal, waarin de personages echte mensen zijn. Rechttoe rechtaan gaat de auteur zelfverzekerd af op haar doel: ze wil je blijven begeesteren tot en met de laatste pagina. Opvallend ook hoe Aebi erin slaagt in de huid van haar hoofdpersonages te kruipen; geen enkel probleem dat het hier dan vooral mannen zijn. Zelfs met hun persoonlijke spanningen en emoties weet ze raad. In een aantal cursief gedrukte passages volg je de hersenspinsels van… ja, van wie? Vergeet zeker niet de noot van de auteur en het nawoord te lezen.
Ervaren thrillerlezers die vreesden dat deze schrijfster uiteindelijk zou verzanden binnen haar comfortzone -door verder te gaan met de haar vertrouwde serie rond Maud Gelderman – worden nu aangenaam verrast. Belinda Aebi nam met het schrijven van Troebel water een risico: ze is echter geslaagd met grootste onderscheiding. Het eindresultaat is een loepzuivere stand alone thriller; tevens een ode aan Temse en de legendarische scheepswerf. Graag nog veel meer van dergelijk sterk werk!
Guy Doms