Dat is mijn vijver

Een geel eendje vindt een mooie vijver en gaat er lekker in zijn eentje in zwemmen. Tot er een wit eendje aankomt dat de vijver voor zich opeist. De eendjes besluiten de vijver in tweeën te delen. Dan komt er een rood eendje, en een groen, en eendjes in heel veel andere kleuren. De vijver raakt zo opgedeeld dat de eendjes geen vin meer kunnen verroeren. Een zwart eendje brengt uiteindelijk de oplossing, maar niet voor lang … 

Ach, je hoort ze het zo dikwijls zeggen thuis, in de opvang, op school en overal waar er iets is waarvan ze vinden dat het voor hen alleen is. Doordnormaal. Maar je mag er soms toch wel tegenin gaan, ze moeten leren delen en ervaren dat dit eigenlijk leuker is dan alles voor zich. Dit prentenboek doet dit op een heel leuke en speelse wijze. Een eendje met zo'n grappig ringetje op zijn kop, want zo kennen ze eendjes uit het viskraam ontdekt een vijver. Heel leuk om er in rond te zwemmen maar dan komt er een ander eendje dat ook wil zwemmen. Discussie... Ze lossen het wel op met een stippellijn en elk zijn deel. Maar er komen er alsmaar meer en elk plekje wordt alsmaar kleiner. Als dan een zwart eendje komt komen ze met zijn allen tot de vaststelling dat ze zelfs niet meer kunnen zwemmen op hun eigen stukje!
Ze lossen het grandioos op want samen is veel leuker. Maar dan op het eind staan ze wel voor een héél groot probleem.
Een schitterend voorleesboek over grenzen, over het mijne en het zijne, maar ook over samenwerken en oplossingen zoeken.
Eenvoudig van tekening maar dan ook zo herkenbaar, dit maakt het boek ook zo krachtig. 

Jan Stevens