Dit lichaam van mij

Kristian Gidlund is journalist, drummer en in de bloei van zijn leven wanneer de gruwelijke ziekte kanker hem een tweede keer treft, ditmaal definitief. Terwijl zijn lichaam hem meer en meer in de steek laat, vertelt hij over zijn gelukkige kinderjaren op het Zweedse platteland, de wereldreizen met zijn band, zijn liefdes, angsten en dromen. Oog in oog met de dood levert Gidlund met dit boek een ontroerende en krachtige ontboezeming.

Er zijn boeken die je raken omdat ze heel dicht bij de perfecte thriller aanleunen, omdat ze op zo’n mooie manier geschreven zijn of omdat ze je honger bezorgen naar meer. Dit lichaam van mij van Kristian Gidlund raakte mij omdat dit boek je niet dichter kan brengen bij “ Kanker & dood. ” Op de achterflap staat niet voor niks “deze moderne ars moriendi, de kunst van het sterven moet iedereen in huis hebben. Je hebt het vroeg of laat nodig.”
Het boek leest als twee boeken.
In deel 1 hoort Kristian Gidlund, drummer en journalist in maart 2011 dat hij kanker heeft. Hij beschrijft letterlijk zijn fysische en pshychische pijn na de schok van het verdict, de chemo en de operaties. Hij geeft zich als het ware helemaal bloot in korte hoofdstukken komende van de blog die hij toen opstartte en heel veel mensen trof  die hem volgden. Het is een ongelooflijk diepmenselijk deel zonder franje, zonder flinkdoenerij... Pijn is pijn , vreselijk onhoudbare pijn blijft vreselijk onhoudbare pijn, angst is angst en woede blijft woede. Kristian is heel puur en echt in zijn gevoelens, rauw. Maar ook hoop is hoop. Hij vecht hard terug want hij wil plannen maken voor later, voor als dit “over is.” Hij wordt beter maar beseft dat hij nooit meer dezelfde persoon zal zijn, lichaam en geest hebben teveel meegemaakt. Deze periode wordt symbolisch afgesloten, tweemaal zelfs. Hij sluit die af bij het doorknippen van zijn ziekenbandje met de hoop dit heel lang, liefst nooit meer om te hoeven doen en nogmaals door door zijn blog af te sluiten met de woorden: “ Het heeft zijn functie vervuld.”
Het boek vervolgt met een deel twee dat start in augustus 2012. De kanker is terug. Ditmaal met de zekerheid dat hij het niet zal overleven. Hij volgt terug een chemo om iets langer te kunnen leven. Er kan niet meer voorspeld worden hoe lang hij er nog zal zijn, hoe lang het nog zal duren. Ondanks zijn gevecht voel je hoe zijn geest zich al begint te voegen naar de dood. Dit deel is veel poëtischer en tegelijkertijd ook het verhaal van zijn jeugd en avontuurlijk leven. Tussen dit alles is er verdriet, oeverloos verdriet zoals over het kind dat hij nooit zal krijgen, iets dat hem enorm bezig houdt. Ook dat is een soort afscheid. Hij voelt verdriet omdat hij moet sterven terwijl hij alleen maar wil leven!
Verdriet om het verdriet, om zijn hechte familie, zijn vader, zijn moeder, zijn vrienden, verdriet om zijn paarden, de blokhut van zijn opa...
Schrijven dat de lezer kan meevoelen en begrijpen wat je doormaakt is bijna onmogelijk maar hier kom je er als lezer dicht bij, héél dicht bij.
Kristian Gidlund schrijft tenslotte nog een laatste hoofdstuk waarbij hij op heel mooie wijze afscheid neemt van zijn lezers.
“ Op een dag zal ik gaan. Ik weet nog niet wanneer.” 
 
Lut Delanghe