Drie dagen en levenslang

Als voor de ogen van de twaalfjarige Antoine zijn lievelingshond wordt vermoord, reageert hij zijn woede af op zijn zesjarige buurjongetje. Hij slaat en schopt en gaat net zolang door tot…
Dood. Het was een ongeluk maar wie gelooft dat? In blinde paniek besluit Antoine ieder spoor uit te wissen. Drie dagen brengt hij in wanhoop door. Zal de waarheid aan het licht komen? En zal hij zijn schuldgevoel ooit te boven komen?

Pierre Lemaitre wat een schrijver! Ik las al zijn boeken met commandant Camille Verhoeven maar nog niet “Tot ziens daarboven,” mijn (lees)partner was daar wel ondersteboven van. Dit wordt dan ook als zijn beste boek betiteld.
En dan nu dit boek, weer totaal anders. Waar hij in zijn andere boeken soms een ijzige, wrede spanning opbouwde en beschreef gaat het hier om een grote psychologische spanning die ik in elke vezel van mijn lichaam voelde, samen met de 12-jarige Antoine.
Antoine is een eenzame jongen, heeft wel een vriendenkring maar voelt zich niet oké. Zijn enige vriend is Odysseus, de hond van de buren voor wie hij een geheime boomhut bouwt. Ook het zesjarig buurjongetje wil bij hem horen, kijkt naar hem op. Als na een stom ongeluk de hond wordt aangereden en de buurman hem met een schot in de nek uit zijn lijden verlost breekt er iets bij Antoine. Hij is een vat vol woede, frustratie en verdriet en als zijn buurjongetje dan plots in zijn boomhut verschijnt slaan zijn stoppen door. Hij gaat met een stok het jongetje te lijf met als afgrijselijk gevolg dat Remi sterft. Antoine is nu onveranderlijk een moordenaar voor de rest van zijn leven. In wilde paniek verstopt hij het lijkje diep in het bos. Wat hem rest is naar huis gaan en wachten op zijn arrestatie. Er volgen drie dagen van ongelofelijke angst en schuldgevoel maar dan gebeurt er in het dorp een nieuw drama dat de ‘vermissing’ van Remi helemaal naar de achtergrond schuift. Op dit moment ben je als lezer in stilte eigenlijk blij dat het zo loopt wat natuurlijk ietwat tegennatuurlijk is.
Zover het eerste deel van het verhaal met als enige opmerking dat Antoine niettegenstaande hij intelligent is toch veel te volwassen overkomt. Met zelf een kleinkind van 12 jaar kan ik mij niet voorstellen dat dit gedachten zijn van een kind van die leeftijd. In het tweede deel komt Antoine als volwassen man voor zijn moeder terug in het dorp en wordt zijn leven opnieuw op zijn kop gezet. Hij voelt terug de angst, de beklemming. Hij leert sommige dorpsgenoten beter kennen, er zijn er meer met geheimen…
De gevolgen van zijn daad op 12-jarige leven heeft zijn invloed gehad op de rest van zijn leven en al zijn plannen van weleer zijn veranderd.
Een bijzonder krachtig boek met een ontzettend sterke schrijfstijl en prachtig mooie beschrijvingen van het dorpsleven en de zijn gevoelens die er ronddraaien.
 
Lut Delange