Rauw

Met de sportschool, school, zijn vrienden en zijn vriendin is het leven van de negentienjarige Bram 
best oké, tot in een klap alles anders wordt.
Sporten, stappen, examens en feesten krijgen ineens een rauwe rand. Maar ondanks zijn woede, 
twijfels en verdriet gaat hij door. 
Rauw is een verhaal over verlies en pijn maar vooral over keihard vallen, opstaan en je leven 
na een heftige gebeurtenis weer op de rails krijgen. 
Net als in haar debuut Het midden van nergens slaagt Yvonne erin om een realistisch verhaal te 
schrijven, dat raakt en je lang bijblijft. 

Dit boek heeft mij geraakt, behoorlijk diep. Wie mij kent zal wel weten waarom. Yvonne Deinert katapulteerde mij als het ware meer dan 40 jaar terug in de tijd toen ikzelf achttien jaar was. Dat zij dit kon heeft veel te maken met de grote empathie waarmee Deinert dit boek neerschreef. Haarscherp beschrijft zij de gevoelens en interne strijd die een jongeling voert met zichzelf en zijn begripsvolle omgeving na het overlijden van zijn tweelingbroer. Dit  haast onmogelijk dramatisch overlijden verscheurt Bram en hij kan niet anders dan op eigen zielskracht terug te vechten. Somtijds lijkt alles wel ietwat ‘overdone,’ bijwijlen wat puberaal in zijn verwoordingen en dialoog maar waarschijnlijk heeft dit veel te maken met mijn eigen gevorderde leeftijd. Je moet het echter Yvonne Deinert nageven er zullen er weinig zijn die zo dicht bij de leefwereld van de Nederlandse jeugd komen. Nederlands inderdaad want dit verhaal is ontegensprekelijk Nederlands en niet Vlaams. De woordenschat, de dialogen, de settings stralen gewoon die geheel eigen Nederlandse ‘recht toe aan’ omgangsvormen uit. Maar het is niet alleen een strijd het is ook een verhaal van begrip, vriendschap en liefde, best met een hoog feelgood gehalte achteraf. Ik ben ervan overtuigd dat als jong leesgeweld dit boek leest zij zullen meegezogen worden in deze tornado van gevoelens en emoties om na deze pageturner dichtgeslagen te hebben nog eventjes stil te zullen zitten.
Voor mezelf kan ik Yvonne alleen maar bedanken voor de herkenbaarheid.
 
Jan Stevens