De laatste dingen

Grace leert veel van haar fantasierijke moeder Anna: een eigen geheimtaal, alles over zeldzame vogelsoorten, en hoe je het beste een foto kunt maken van het monster dat zich in het meer verstopt. Dan besluit Anna dat Grace niet meer naar school hoeft. Ze geeft haar voortaan zelf les. Er staat maar één onderwerp op het programma: de geschiedenis van de wereld van het begin tot het eind.
De vader van Grace heeft te laat in de gaten dat zijn vrouw en dochter steeds verder van de realiteit af drijven. Wanneer het gezin uiteenvalt, moet Grace kiezen tussen haar ouders. Het is het begin van een bijzondere reis, die haar naar alle uithoeken van het land én van haar verbeelding brengt.
 

Kort : Bevreemdend verhaal van een moeder en een dochter die hun grip op de werkelijkheid verliezen in een omgeving waar de grens tussen fictie en werkelijkheid vervaagt.
Debuut van Jenny Offill.

Is het een Leerboek?
Boordevol wetenschappelijke feitjes van bladzijde tot bladzijde lees je. Je leest ze heel vlotjes en ademloos. Ze lijken allen te komen uit de ‘encyclopedie van het onverklaarbare.”
Is het een roman over waanzin?
Heel centraal staat de ‘mama,’ bijzonder creatief, asociaal, vervreemd, talenknobbel, waanzinnig intelligent. Ze lijkt tenslotte teloor te reizen in haar eigen waan en haar enige dochter hierin op te nemen.
Een roman over de ratio, de papa?
Papa is wetenschapper, nuchter en kostwinner. Hij voelt zich, zij het van kortbij of van op afstand, altijd opnieuw verantwoordelijk, ook voor z’n dochter. Hij blijft verliefd maar ondergaat het afglijden van zijn vrouw met veel eerbied en respect voor het afwendbare.
Over Grace, een peuter aan het woord?
Grace is een jonge tiener. Zij vertelt in het boek over de ‘laatste dingen’. Zelf is ze ook bijzonder intelligent, creatief, een tikkeltje asociaal en vooral opgenomen in de wereld van haar mama. Grace leert over fantasie en werkelijkheid, over verbondenheid en over verlies, over zichzelf en haar plaats in de wereld. Pas op het einde van het boek leert Grace over de ‘eindigheid de dingen,’ nadat haar vader een weloverwogen keuze heeft gemaakt.
‘De laatste dingen’ is een ode aan de verbeelding, aan de fantasie, maar ook aan de wetenschap. De vele verhaallijnen zijn geen minuut saai, soms wel overweldigend hilarisch, soms ook zo herkenbaar klein menselijk.

Jenny Offill is een Amerikaanse schrijfster uit Massachusetts, Verenigde Staten. Ze debuteerde eind jaren negentig met “De laatste dingen” die in Nederlandse vertaling nu bij uitgeverij de Geus is verschenen. Bij de Geus is ook “Verbroken beloftes” verschenen. Voor haar boeken heeft Jenny Offill diverse nominaties ontvangen en prijzen gewonnen.
Koen Elsen

Lang :

Ook al hou ik zelf meer van eerste dingen, voor het boek 'De laatste dingen' was ik meteen bezweken, omdat ik de grandioze opvolger 'Verbroken beloftes' al eerder had gelezen, met dank aan Annick Bocklandt wiens leestips gewoonlijk bijzonder overtuigend zijn.
Dat Jenny Offill goed schrijft wist ik dus al, dat haar verhalen geen gewone zijn ook en dat we hetzelfde gevoel voor bizarre, absurde humor delen ook. Jenny neemt je mee naar een wereld die weinig gemeen heeft met die waarin de meesten van ons vertoeven.
Haar personages kunnen op zijn minst ongewoon genoemd worden.
En toch blijven haar verhalen ijzersterk overeind en zijn ze eigenlijk logisch opgebouwd ondanks de zeer onverwachte zijwegen die ze voortdurend inslaan.
In 'De laatste dingen' neemt ze ons mee in het leven van Grace, een meisje met een fantasierijke moeder die werkt in een roofvogelinstituut en een wel zeer bijzondere band met vogels heeft.
Op een dag beslist de moeder dat Grace niet meer naar school hoeft en dat zij haar verder zal onderwijzen in wat ze 'de geschiedenis van de wereld' noemt.
Uit ' Verbroken beloftes' wisten we al dat Jenny Offill gek is op wetenschapsfeiten en bijzondere weetjes. Ook in dit boek weet ze zich hierin uit te leven. Het maakt het boek interessanter en de weetjes vormen een originele afwisseling met de rest van de stilistisch zeer sterke tekst.
Ook het mysterieuze schuwt Jenny niet, ze laat Grace geregeld citeren uit de 'Encyclopedie van het onverklaarbare' wat voor zowel griezelige als bijzonder grappige passages zorgt.
Meer over het verhaal en de andere personages vertellen zou zonde zijn. Dat het boek mij meer dan gewoon beviel zal intussen duidelijk zijn, of het ook iets voor een groot publiek is betwijfel ik, er zullen evenveel lezers zijn die het complete onzin vinden, behalve die die het met mij eens zijn dat het leukste deel van het leven uit onzin bestaat.
Zes sterren. Superieure humor.  :-)

Mijn moeder zei dat stenen de laatste dingen waren en er nog steeds zouden zijn als de mens allang was uitgestorven. Andere laatste dingen waren oceanen, metaal en kraaien.

https://www.youtube.com/watch?v=_xKcfrDNTAs

Silvia Ameel