Ik had een strohoed en een wandelstok

Ik had een strohoed en een wandelstok is een verzameling korte, absurdistische, sterk autobiografische verhalen- een man probeert een vrouw van stand ertoe te brengen hem in dienst te nemen als huisknecht; een ander trouwt met een vrouw met twee baarmoeders; een derde vertelt de geschiedenis van zijn moeder die te vondeling werd gelegd. Tragisch, moedig tegen beter weten in, wonderschoon : ‘ik heb het licht meegenomen van kapotte straatlantarens en daar droom ik bij. Daar blijf ik bij dromen tot ik het weet. Wat weet? Dat weet ik niet.’
 
Jan Arends was de buitenechtelijke zoon van een rooms-katholiek weesmeisje. Pas twee jaar na zijn geboorte trouwde zijn moeder met de mogelijke vader. Hij kwam als jongen terecht op een antroposofische school met heel veel rijkeluiskinderen. Hij werd gepest. Omdat zijn moeder wegens reuma niet kon blijven werken kwam bij op internaat bij de paters terecht. Daar leerde hij het vak van schoenmaker.
Net als de andere boeken van Jan Arends, heb ik ook dit boekje heel snel gelezen. De zinnen zijn kort, dwingen om verder te lezen en zijn sterk ritmisch. Hij schrijft met veel herhalingen en ontkenningen maar toch blijft de schrijver aan je trekken. Hij stelt zichzelf zoveel vragen en je wordt geraakt door zoveel eenzaamheid. In dit boek voel je ook dat Arends een dichter is.
Ik ben blij dat ik deze schrijver heb leren kennen. 

Sakia van Bastelaere