Lunchpauzegedichten

Op de avond van 21 januari 1974 sprong Jan Arends uit het raam van zijn eenpersoonsappartement in Amsterdam. Twee dagen later verscheen zijn debuutbundel Lunchpauzegedichten, vol grillige, donkere maar ook wrang-geestige poëzie, die na veertig jaar nog altijd weet te verbijsteren.
 
‘Hier kotst iemand zijn hart uit met een minimum aan woorden’ Menno Wigman
 
Ik werd onmiddellijk geraakt door de weinige woorden waarmee de schrijver neerzet wat hij wil neerzetten… Minder is meer, minder is meer sfeer, meer gevoel, meer beleving.
Wie ben ik om een oordeel te geven over wat goede of minder goede poëzie is? Ik weet alleen dat ik me hierin kan vinden.
 
‘Om pijn te beschrijven heb je weinig woorden nodig’. Jan Arends
Ik buig het hoofd en denk dat het waar is. Jammer dat het leven op zich voor Arends te zwaar was.
 
‘Als je eindelijk kunt zien hoe de boom vertakt dan is het winter’ Jan Arends
Het werd een eeuwige winter voor Arends. Hij sprong in 1974 uit het raam van zijn appartement, 2 dagen voor het verschijnen van deze bundel…
 
Maar zijn gedichten blijven zelfs nu na 41 jaar overeind en prachtig mooi. Hier een brandend actueel fragment… :
 
zijn hier
als veroveraars
van recht
op leven.’
 
Saskia van Bastelaere