Habibi

Habibi is het tijdloze liefdesverhaal over de mooie, geheimzinnige Dodola en de trouwe Zam. Ze zijn voor altijd verbonden door hun tragische lot en hun mysterieuze liefde. Maar Habibi is ook een verhaal over de Westerse en de derde wereld, over christendom en islam. Een meesterlijke vertelling; een boek dat je nooit zult vergeten.

Eerder las ik ‘Een deken van sneeuw’, was er compleet door overdonderd en vroeg me eerlijk gezegd af hoe kan je dit nog overtreffen.  Je kan geen appels met peren vergelijken én een vergelijking tussen beide werken zou volkomen misplaatst zijn.  Eén gemeenschappelijk kenmerk hebben ze echter wel en dat is ‘meesterschap’. Zeven jaar heeft Craig Thompson aan dit  eigen verzonnen meesterwerk gewerkt, niet zomaar een sprookje in de trend van 1001 nachten maar een waar meergelaagd beeldverhaal dat je in één adem uitlees, weglegt met de zekerheid ‘dit lees ik nog opnieuw’.

De twee hoofdpersonages Dodola en Zem vluchtten als klein meisje en baby van een slavenmarkt om een zogenaamd ‘sprookjesachtig’ bestaan te leiden in een ‘gestrand’ scheepswrak langsheen een karavaanroute in een desolate woestijn. De ’harde’ waarheid van hun bestaan treft je echter na enkele mooie pagina loeihard in de maag. Het is de aanzet van een onwaarschijnlijke vertelling over twee levens die gescheiden worden en terug samenkomen. Klinkt eenvoudig...  Maar na een tijdje volg je niet alleen het verhaal maar begrijp je de zwartgerande pagina’s, sprongen in de tijd en ruimte, en het samenspel tussen Koran en Bijbel, overvloeiingen van golven naar schrift van letters naar beelden, gewoon grandioos hoe Craig Thompson zich die Arabische sierlijkheid heeft eigen gemaakt.

Dit is een brutaal, sierlijk meesterwerk zonder weerga.

Tip: Neem echt de tijd om de totaalpagina’s in je op te nemen en keer gerust regelmatig enkele pagina’s terug om goed in het verhaal te blijven.