Sluit je ogen
Op een afgelegen boerderij worden de lichamen van een moeder en haar dochter gevonden. De een is toegetakeld met meerdere messteken, de ander ligt er sereen bij. Psycholoog Joe O'Loughlin wordt tegen wil en dank betrokken bij het onderzoek als een van zijn voormalige studenten het werk van de politie in de weg zit door gevoelige informatie naar de pers te lekken. Hij ontdekt al snel een overeenkomst tussen de moorden en een serie gewelddadige aanvallen, zelfs zijn dochter raakt betrokken bij het onderzoek. Er zijn meerdere verdachten, en terwijl de onrust toeneemt wordt de zaak alleen maar ingewikkelder: niets is wat het lijkt en Joe weet meer van de nietsontziende en onvoorspelbare moordenaar dan hij zelf doorheeft...
Ik las al eerder twee boeken van Michael Robotham “Door mijn ogen & Zeg dat het je spijt,“ ik vermoed dat daar politie inspecteur Vincent Ruiz & Joe O’loughlin voor het eerst samenwerkten. Ondertussen is Ruiz op rust en Joe O’loughlin wil niets meer met politiezaken te maken hebben omdat hij te veel last heeft van de bijwerkingen van de ziekte van Parkinson. Toch wordt hij ongewild weer betrokken bij een zaak onder leiding van inspecteurs Ronnie Gray & Monk. Zij geraken geen stap verder in het onderzoek van zoals zij het noemen: “De hoevemoorden,” waarbij de moeder op een wrede wijze vermoord werd en haar dochter op een veel serenere manier. Toch wordt er een link gevonden met andere vrouwen die belaagd werden en dat meestal overleefden, sommigen echter niet. Deze hele zaak wordt dan nog op de koop toe tegengewerkt door iemand die belangrijke info lekt naar een pedante jonge psycholoog, oud-student van Joe O’loughin die wil scoren. De vraag om hulp aan Joe komt bijzonder ongelegen temeer omdat ze gesteld wordt door zijn ex-vrouw Julianne, niet om opnieuw een relatie aan te gaan maar zoals hij spoedig zal merken om een veel schrijnender reden.
Deze thriller is deels in het cursief door een seriemoordenaar geschreven tegenover de psycholoog. De seriemoordenaar heeft zelfs het woord in de proloog en die is niet mis te verstaan. Alle info komt slecht met stukjes en beetjes naar boven zodat je zelf ook soms in de foute richting zit. Waarbij ik toch twee bedenkingen heb, er worden wel heel veel personages opgevoerd wat het soms wat ingewikkeld maakt en de oudste dochter van Joe is blijkbaar in één van de vorige boeken al eens slachtoffer geweest en hier dan opnieuw? Hoe leef je nog een normaal leven…
Maar, dit blijft een keigoed boek!
Lut Delanghe