Tot op de bodem

Mijn naam is Nicky Frank. Ik moet een meisje redden. Of niet? Op wonderlijke wijze heeft Nicole Frank een auto-ongeluk overleefd. Als de politie haar verhoort, heeft ze het over een klein meisje dat bij haar in de auto zat. De politie kan echter geen spoor van dit meisje ontdekken...

Een thriller die begint met: “ Ik ben al eens gestorven,” daar begin ik met plezier aan!
De woorden komen van het hoofdpersonage Nicole Franck, Nicky die een zwaar ongeval overleefde. Rechercheurs Wyat Foster & Kevin Santos denken vlug klaar te zijn met de zaak, een dronken vrouw raakt van de weg af en stort in een ravijn, gelukkig overleeft zij het. Hetgeen hun echter bij de zaak houdt is het feit dat Nicky naar Vero vraagt, haar dochtertje dat bij haar in de wagen zat. Dat het uiteindelijk echt een moordzaak wordt blijkt na verder onderzoek op het wrak en dan komt er plots veel vaart in het boek.
Nycky zweeft tussen haar oude herinneringen en die van kortbij. Zij voelt bij zichzelf poortjes opengaan die ze liever dichthield. Daarbij komt er een pak informatie mee over de verschillende vormen van traumatisch herstel met zijn gevolgen en gedragingen. Nicky heeft met dit ongeval nota bene haar derde hersenschudding binnen een half jaar en lijdt aan het postcommotieel syndroom.  Drie hersenschuddingen in een half jaar, ’t lijkt wel erg veel.
Door de verwarde flashbacks van Nicky en Vero is het een complex verhaal maar wel eentje dat blijft fascineren tot op het eind. Ik bleef ook erg geboeid daar Gardner haar krachtige schrijfstijl. Het plot is erg spannend maar omdat Gardner houdt van happy ends moet ze soms wat te veel uit de trukendoos halen alles geloofwaardig te houden.
Moet dringend op zoek naar Gardner haar vorig werk!
 
Lut Delanghe