Kijk niet zo, konijntje

Oscar Van Beuseghem, de ellendige held uit het gecensureerde N***e Dozen, is terug!
De verwaande, betweterige fascist Oscar Van Beuseghem verblijft, na een leven vol haat en geweld, in de halfopen vleugel van de psychiatrische kliniek Sint-Jan Van Genade, waar hij solt met zijn begeleidsters en hij de buitenwereld ongenadig onder vuur neemt _ met bijzondere aandacht voor vrouwen, ouderlingen, homofielen, lesbiennes en andershuidigen. Hij is smoorverliefd op de bijna 17-jarige Fanta, zijn pleegdochter in Zuid-Soedan die hij spoedig hoopt te ontmoeten en die hem werd opgedrongen door de bandiet Serge Van Houffelen. Maar dan krijgt Oscar kanker, wat zijn arrogantie ernstig op de proef stelt.
Oscar Van Beuseghem speelde eerder al een hoofdrol in Natte dozen (2013), de tweede roman van Marnix Peeters. Kijk niet zo, konijntje (2016) is een volledig op zichzelf staande roman, die evenwel vergelijkbare lachsalvo's zal opwekken. Oscar Van Beuseghem houdt de boze 21ste-eeuwse westerse mens een weerzinwekkende maar uiterst vrolijke spiegel voor.

Als ik mijn (lees)partner zie glimlachen, zie lachen als ze leest dan staat de leesbarometer op goed weer. Maar als ze mij zegt: “Dit moet je lezen!” dan staat de barometer op stralend goed weer. En ja, Oscar Van Beuseghem is er in geslaagd om zijn verhaal in één dag te laten uitlezen. Peeters liet mij meermaals glimlachen, dat is niet niks want je moet er als lezer maar zelf je beelden bij vormen, gelukkig.
Oscar is een zelfingenomen beunhaas die om de één of andere duistere reden (ik heb “Natte dozen “ niet gelezen) opgenomen is in een halfopen regime van een psychiatrische instelling. Hij maakt het met zijn zelfingenomen gedachten en gemopper zijn begeleiders niet makkelijk. Hij spreekt en spreekt niet, (doen we dat niet allemaal…) maar Peeters laat hem wel zeggen wat wij soms denken en dat is niet steeds fraai. Oscar is racistisch, heeft een kort lontje, narcistisch en op zijn minst gezegd vrouwonvriendelijk maar bovenal begeesterd door sex, liefst op brute wijze. Zijn verwoordingen zijn er dan ook naar en mocht je aanstoot nemen om achterwaarts in de poes genaaid te worden zoals het anderen het ook de wereld insturen dan laat je “kijk niet zo, konijntje” best links liggen. Maar als je houdt van ongekunsteld taalgebruik met een zeker flegmatisme gebracht en er niet mee zit hier en daar en in een spiegel te kijken dan zal dit je zeker bekoren. Oscar heeft over alles en iedereen een mening, schrijft brieven naar jan en alleman om zijn ergernis te uiten op onze hedendaagse maatschappij en neemt elke toevallige passant verbaal zo op de korrel, vrij agressief maar oh! Zo hilarisch. ’t Zit hem niet mee want tijdens zijn rehabilitatieproces waarbij je met mondjesmaat toegelaten wordt in zijn verwaarloosde jeugd als slachtoffer krijgt hij te horen dat hij terminaal kankerpatient is. Op zijn geheel eigen wijze stelt hij deze diagnose in vraag en start terug een reeks brieven op. Ook zijn begeleidster Els moet het ontgelden. Helaas dat wat hij zo graag nog eens zou meemaken het eerste contact en ‘omarmen’ (ik heb er zo mijn twijfels over …) van zijn Afrikaans pleegkind is niet meer voor hem weggelegd.
Oscar, tristesse alom, je hebt het niet gehaald maar je grof gebektheid en verbaal geweld maakte toch een dag in mijn leven plezant!
 
Jan Stevens

Het eerste boek dat ik las van Marnix Peeters.
Sinds ik via facebook kon volgen hoe het groeide en tot op het moment dat: “kijk, niet zo konijntje,” werd uitgegeven moet ik opletten om objectief te blijven. Ik kan echter alleen maar zeggen: “ Ik heb mateloos genoten! ” van dit boek over Oscar van  Beuseghem. Oscar speelde al een hoofdrol in Peeters zijn eerder verschenen “Natte dozen,” maar dit boek is perfect op zichzelf te lezen.
Oscar is opgenomen in en halfopen vleugel van de psychiatrische kliniek St-Jan van Genade. Zijn bezigheden zijn het leven zuur maken van zijn begeleiders en het medisch personeel. Daarnaast schrijft hij talloze brieven naar allerlei instanties zoals tv stations, kranten, tijdschriften maar ook naar privépersonen tot een gevangenisdirecteur en onze koningin Mathilde toe. Hij doet dit om zijn menig te spuien over alles wat hem niet zint. Homo’s, de lichtbruine medemens of soms gewoon negers, vrouwen, in het bijzonder dikke vrouwen, niemand wordt gespaard door Oscar met zijn heerlijke, eerlijke echt zeer grove uitspraken. Zelfs op straat, in de winkel overal waar hij komt als hij buiten mag kan hij het niet laten om mensen die hem niet aanstaan verbaal neer te sabelen. Vaak luidop lachend over zijn rare kronkels dacht ik af en toe toch wel eens: “ Zit er niet in elk van ons een beetje Oscar, dat kleine lelijke kantje waar we nooit zullen voor uitkomen?”
Uiteindelijk moet Oscar de duimen leggen, hij heeft kanker en terminaal. Het enige wat hem spijt is dat hij nooit zijn 17-jarige pleegdochter Fanta uit Zuid-Soedan zal zien, de enige om wie hij gaf.
Oscar vraagt zicht terecht af: “ Ben ik goed of slecht? “ Of is er nog een derde mogelijkheid waar ik geen weet van heb?
Marnix Peeters ik lees nog zeker al je vorige boeken, ik heb de smaak te pakken!
Het zij zo!
 
Lut Delanghe