Achterland
Het is nacht, de veertienjarige Aryan en zijn achtjarige broertje Kabir steken een rivier en daarmee ook een landsgrens over. Ze hebben niets bij zich, behalve hun kleren, hun levenslust en hun moed. Maar wat vinden ze aan de overkant? Ligt hier, in Europa, de toekomst die ze in Afghanistan niet hebben?
De broers reizen per vrachtwagen, boot, trein, bus en per voet, langs de route die hun mantra is: Kaboel-Teheran-Istanboel-Athene-Rome-Parijs-Londen. Maar Londen is moeilijker te bereiken dan ze denken, en Europa blijkt heel anders dan ze droomden.
We worden er dagelijks in de media mee geconfronteerd en eerlijk gezegd, eigen aan onze snelle en vluchtige informatieopname deemstert dit gauw weer naar de achtergrond. Maar pas als je het echte schrijnende verhaal leest en beleeft dan, en pas dan wordt datgene dat je steeds maar opnieuw ‘ergens’ hoort realiteit. Een realiteit die je doet huiveren en waarbij je geen kans meer hebt om die van je af te schudden. Dit is naast de loepzuivere en haast emotieloze verwoording van Brothers verhaal de grote verdienste. Zij neemt je als toeschouwer mee in de vlucht van de veertienjarige Aryan en zijn achtjarige broertje Kabir. Een vlucht van verscheidene duizenden kilometers zonder ook maar enig besef van waar zij zijn, hoe zij verder moeten en of zij de beoogde vrijheid in Groot Brittanië gaan bereiken. De jongens zijn fictief maar Brothers heeft haar journalistieke kennis én ervaring gebruikt om de hedendaagse problematiek van de illegale tochten van aan hun lot overgelaten minderjarigen van Evros tot Calais dwars doorheen Parijs bekend te maken. Zij schopt tegen ons geweten en zorgt voor een bewustwording die zo broodnodig is. Ik weet niet of ik hier in eigen persoon iets kan aan doen. Wat ik wel weet is dat Brothers mij pijnlijk bewust heeft gemaakt dat asielzoekers niet zo maar hun habitat ontvluchten om dergelijke reizen zonder geld en vol levensgevaar te maken.
Het verhaal is zo grimmig, zo hard, zo hartverscheurend en toch zou ik iedereen maar dan ook iedereen dit boek willen schenken met de boodschap: “ Lees dit eerst en vorm dan je mening alvorens die te pas en te onpas uit te schreeuwen “
“Achterland” zal nog lang blijven nazinderen in mijn hoofd.
Jan Stevens