Pussy album

Eva van Liere, 37 jaar, lerares, vrouw, poëzieliefhebster, junk. Ze houdt wanhopig van het leven, maar ervaart dat niet als wederzijds. Ze verloor haar relatie en later haar werk, omdat ze het met een leerling deed. Ze kan zich niet herinneren of dat allemaal gebeurde om hoe ze is, of dat ze zo is omdat dat allemaal gebeurde.
Woordfetisjiste, misantrope, borrelbefster. Hoed u: ze neukt terug, maakt kutafdrukken op uw nieuwe bank en schreeuwt haar naam van de daken. En ja, haar leven raakt volledig ontspoord. En ja, ze begint alsnog een relatie met de leerling. Misschien kan zijn liefde haar redden. Of is Eva een gevallen vrouw die nooit meer op zal staan? Die nooit meer op wil staan?

Pfff... Nu wordt het een moeilijke, "Pussy album." Ik ben gewoon om een boek te wikken en te wegen als ik in een boekhandel sta. De naam én de cover alleen al zouden mij niet doen grijpen naar dat boek. Maar als je het in handen krijgt en de allereerste zin leest op het schutblad: "Ik hoop dat je sterft aan dit boek," dan kan je niet anders dan even verder lezen en geloof mij je stopt niet meer. Dit verhaal over zelfdestructie in een vlucht van seks en alcoholisme is brutaal, vunzig en pure vuilbekkerij maar van een ongekende woordenpracht. Als poëzie kan klinken als een spervuur dan is het op deze wijze. Het nihilisme over dé man, dé vrouw, hét kind en zelfs hét ding uit het eerste hoofdstuk blies mij even omver, what the fuck is hier gaande? En dan kom je terecht in de neerwaartse spiraal van zelfvernietiging van het hoofdpersonage, geschreven vanuit de ik-vorm. Ze moet en zal zichzelf kapotmaken. Waarom lees je gaandeweg, de wijze waarop timmert in een hels ritme van woorden en korte zinsbouw op je in. Geen enkel vrouwelijk taboe wordt gespaard en je wordt ondergedompeld in een vrouwelijke lust die je eigenlijk niet voor mogelijk houdt. Pijnlijk accuraat wordt beschreven hoe een mens zijn waardigheid kan verliezen en recht afstevent naar de zelfkant van de maatschappij, traumatisch hunkerend naar liefde en ze zelf niet kan geven. De gecreëerde beelden van de onmacht en de gevolgen van alcoholisme zullen nog een tijd op mijn netvlies gebrand staan. Stella Bergsma laat geen spaander heel van het leven.