Mannen zonder vrouw

In zeven nieuwe verhalen – zijn eerste sinds negen jaar – wijdt levensgids en meesterverteller Haruki Murakami zich opnieuw aan een van zijn grote thema’s: de liefde. De verhalen in Mannen zonder vrouw horen tot de meest tedere, ontroerende teksten uit zijn oeuvre – en ze zijn onmiskenbaar Murakami. Ze gaan over eenzame, beschadigde mannen, mannen die iets beslissends mankeert, melancholieke mannen. Met andere woorden: kleurloze mannen…
 

Zodra ik wist dat "Mannen zonder vrouw" zou uitkomen deed ik er alles aan om het in huis te krijgen. Een beetje beschamend heb ik zelfs het gevoel dat ik VBK België, distributeur van Atlas Contact eventjes tegen mijn eigen principes in wat gestalkt heb. En dan kwam het in huis nog voor publicatie en dierf ik er niet in beginnen. Angst dat het zou tegenvallen? Neen, eerder respect met de overtuiging dat je dit slechts leest als je er klaar voor bent en tussentijds kan genieten van het vooruitzicht het nog te kunnen/mogen lezen. Nu heb ik het uit, uitgelezen tijdens mijn reis in Vietnam. Kan het nog toepasselijker? Dichterbij de thuisbasis van Murakami geraak ik wellicht niet meer. Zeven kortverhalen waarschijnlijk op andere fora al binnenste buiten geanalyseerd en voor een gevoelsmatig lezer als ikzelf heb ik er mij ver van weg gehouden. Ik geef dan ook iedereen de raad om dit te doen want dit leesgeschenk moet je gewoon rustig over jou heen laten komen. Dit heb ik ook gedaan, één verhaal per dag. Meer kon ik niet aan en voor, mezelf kennende als gulzig lezer is dit een prestatie, geen gedwongen maar eerder een zacht proeven van een grootmeester. Alle verhalen draaien rond mannen die ofwel op een liefdes-keerpunt zijn in hun leven, ofwel een man tegenkomen in zo'n situatie of gewoon van 'ergens' zomaar gedropt worden in liefde. En telkens lees je zinnen, woordspelingen, phrases die je even doen stoppen met lezen en je dwingen om te herlezen soms om de betekenis te doorgronden, soms juist om de woordenpracht in al zijn eenvoud. Ik blijf bewonderend nagenieten van deze mengelmoes van liefde, melancholie en absurditeit. Alleen Murakami kan dit. 

Je hebt dit boek, je houdt ervan ofwel geef je het aan iemand van wie je houdt. Ik laat het bij mijn dochter in Vietnam, het zal zich hier welkom voelen. De schoonheid zit in mijn hoofd. 

Jan Stevens