Veertig dagen

Veertig dagen is een ontroerend en inspirerend boek voor iedereen die ooit met verlies heeft moeten omgaan. Kort nadat Samira Dainans vader is overleden vertrekt ze naar Jeruzalem. In een stad die heilig is voor de drie grootste wereldreligies, zoekt ze naar vertroosting voor haar immense verdriet. 
Alle religies kennen rituelen die de dood draaglijk proberen te maken. Maar waar vind je troost als individu? Met haar notitieblokje in de hand wandelt Samira langs de kerken, moskeeën en synagogen van Jeruzalem. In een uitzonderlijk heldere stijl doet ze verslag van haar rouwproces. Voor alle lezers van Mitch Albom en Isa Hoes.
 

Samira beschrijft in dit prachtige non-fiction boek, het plotse overlijden van haar vader en de verwerking van haar verdriet. Samira is de dochter van een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader. Haar vader was een dichter-kunstschilder en had veel kritiek op het bewind in Marokko. Als Samira 7 jaar is vertrekken ze naar Nederland, Amsterdam.  

Haar verhaal begint met de begrafenis van haar vader in Marokko waar ze voor het eerst geconfronteerd wordt met de beperkingen van de vrijheid van de vrouwen, ze draagt er een djellaba en kan niet op haar eigen manier afscheid nemen door de strikte en vastgelegde riten. Dat is erg confronterend want haar vader was een 'vrije geest' en ze mocht zelf beslissen om te geloven of niet. Haar ouders zijn al lang gescheiden omdat het leven met een man met wanen en schizofrenie erg moeilijk was. Toch bleven ze van elkaar houden.  

Kort na de begrafenis vertrekt ze naar Jeruzalem voor een uitwisselingsproject dat al lang vast lag. In Jeruzalem zal ze proberen tijdens haar 40 dagen rouw troost te vinden. Ze komt tenslotte midden in de rituelen van de drie grootste wereldreligies terecht en die bieden allemaal troost om rouw draaglijk te maken. De vraag is wat doet dat met jezelf als individu? 

Samira beschrijft alles in een heel mooie eigen stijl zonder overdreven sentiment maar doorleeft haar verdriet en is een ode aan hun vader-dochter relatie. Het is ook een soort reisverhaal met veel historische achtergrond. Voor mij soms iets te veel, ik probeerde het te volgen maar het is best complex. Je leert ook de verschillende delen, plaatsen en bevolkingsgroepen van Jeruzalem, zonder veroordelingen. Maar dat is dan ook wat ze leerde van haar vader. Op de negentiende dag van haar rouwperiode schrijft ze een brief naar haar vader met de mooiste woorden die nu nog steeds overal ter wereld van toepassing zijn : 

" Dat ik alleen ben en niet alleen, om mij is geen muur, ik ben hier thuis en maak contact met alles en iedereen. Dankjewel baba, dat je mij hebt leren kijken met mijn hart." 

Lut Delanghe