Mijn gevlogen kind

Vier dagen griep en toen plotsklaps dood, op kerstavond.
In de weken na de onverwachte dood van haar zestienjarige dochter Camille begint Sophie Daull te schrijven. Om haar kind niet vergeten en om dagelijks nog een paar uur door te kunnen brengen met haar veel te jong weggenomen dochter.
 

De schrijfster Sophie Daull en haar man verliezen totaal onverwacht hun dochter Camille. Na vier koortserige en heel pijnlijke dagen sterft Hun 16-jarige dochter op kerstavond. Hulp van dokters of eerste hulp kregen ze niet: " Het is een griep, geef maar een paracetomolleke..." 

Sophie begint enkele dagen, weken erna alles op te schrijven over de vrolijke, soms opvliegende tiener maar vooral over haar doodstrijd, minutieus, bijna van minuut tot minuut. Ze beschrijft de dagen erna, het voorbereiden van de begrafenis, het op de hoogte brengen van de familie en vrienden, maar ook over de autopsie waar niet echt een duidelijke oorzaak voor haar dood gevonden wordt, de hulp van vrienden en familie soms onbeholpen maar steeds goed bedoeld, en tenslotte de begrafenis zelf.  

Dit wordt afgewisseld met korte hoofdstukken van weken, maanden na Camilles dood. Sophie wil dit alles schrijven om haar dochter een stuk te laten voortbestaan. Ze belooft om dat te doen zonder 'kleverige stroop van rouw, hoogdravende poëzie of huilerige klaagzang.' Het dan ook een een boek geworden zonder zelfmedelijden, puur, teder, poëtisch vol keiharde pijn en soms met een vleugje humor. 

Best bizar, ik maak deze recensie op Paasmaandag en aan het eind van het boek schrijft Sophie: " Het is Pasen en jij staat niet op uit de dood." 

Lut Delanghe