het is maar bloed

Met 'Het is maar bloed' levert Jerry Hormone het geschreven equivalent van een reeks klappen in het gezicht. Rechttoe rechtaan, zonder in te houden, hier en nu, balt hij alle pijn als een vuist samen. Het is maar bloed verhaalt over het lichamelijke en geestelijke geweld dat we elkaar, maar vooral ook onszelf dag in dag uit aandoen. Gewoon, omdat we niet beter weten.
Een eenzame alcoholist weet zich niet in te houden en valt bij zijn buren door de glazen salontafel. Een autistisch jongetje praat alleen via sokpoppen met zijn ouders. Een Peruaan koopt zijn vlees in de dierenwinkel. Na een openhartig gesprek met zijn moeder vergrijpt een kleuter zich aan zijn zusje.
Eerst grijpt het je aan, zoveel onverschillige wreedheid. Maar plots zie je er de humor van in. Eigenlijk valt er niets te lachen en toch doe je het. Jerry Hormone maakt ons medeplichtig: hij is een meester van de schuldige lach.

Jerry Hormone met een bloedneus op de cover en titel ‘Het is maar bloed.’ Voor één van mijn kleinzonen die hier regelmatig, heerlijk in mijn boekenstapels komen rondneuzen is dit een brug te ver. “ Opa, draai dat boek eens om! ” ‘k Snap dat ventje wel hoor en ik was dan ook reuzebenieuwd naar deze reeks kortverhalen van Jeroen Aalbers onder pseudoniem, schrijver van een kinderboekenserie. Eerlijk? Ik was niet echt onder de indruk. Ik ben al geen korte verhalen lezer en alles gaat mij zeker voor een kort verhaal iets te mak in vergelijking met hype die gecreëerd wordt, zelfs met de controverse tussen zachte spaghetti en staalharde nagels.
Het boek bevat vijftien verhalen over losers, over zij die wel willen maar  niet echt kunnen. Misschien komt het doordat Hormone alle taalfrivoliteiten mijdt en scherp, droog schrijft waardoor alles dan ook gewoon gewoon is. Waarschijnlijk zal dat de bedoeling zijn en ik begrijp dit ook maar daardoor mist het steeds die touch voor een kortverhaal, althans voor mij. Ik heb die verhalen graag gelezen maar niet allemaal. Is dit slecht? Neen, zeker niet maar zoals ik eerder al aangaf ‘t beroerde mij niet echt.
 
Jan Stevens