Stuurloos

‘Mama is dood.’ Het hoge stemmetje van het kind was ongemakkelijk helder. ‘Papa is dood.’ Het werd erger. ‘Adda is dood. Bygga is dood.’ Het kind zuchtte diep en klemde zich om het been van haar oma. ‘Allemaal dood.’
Een jacht arriveert in de haven van Reykjavik zonder passagiers aan boord. Wat is er gebeurd met de bemanning en de familie die zich op het schip bevonden toen het vertrok uit Lissabon? Advocate Thóra Guðmundsdóttir duikt in de zaak.

Het zesde deel van Yrsa Sigurdardottir met advocate Thora Gudmundsdottir, maar blijkbaar is het vijfde deel nog niet vertaald en hier te lezen? Het verhaal is vanaf pagina 1 beklemmend, duister en je voelt als het ware de ijzige koude zelf! Alles begint met een cruiseschip dat onbemand Reykjavik binnenvaart. Enkel een koppel oudere mensen met een 2-jarig meisje, een vreemde jonge man en een bewaker staan het schip op te wachten. Degenen die verwacht waren een gezin met twee dochters, de kapitein en twee bemanningsleden zijn  niet aan boord, dus vermist!
Het ouder koppel zijn de ouders van Aegir, de man van het gezin, zij zoeken hulp bij advocate Thora. Ze willen vooral weten wat er zal gebeuren met het tweejarig zusje Siggi die met haar twee jaar te jong was om mee te reizen en hoe ze aan het enorme bedrag van de levensverzekering kunnen komen die de ouders hebben afgesloten?
Thora begint aan de zoektocht, een bijna onmogelijke opdracht, weinig of geen aanknopingspunten, waar en wat ze moeten zoeken want al vrij gauw wordt het duidelijk dat het niet om het geld van de levensverzekering gaat. Ze werkt nauw samen met de politie en komt met kleine puzzelstukjes en hapjes dichter bij de waarheid.
Daarnaast is er het verhaal van op het schip zelf, wat daar gebeurde en waarom Aegir met het schip terugkwam en niet met het vliegtuig zoals voorzien. Ook zijn vrouw Lara en de tweelingdochters Arna en Bylgja voelen direct aan dat er heel zeker iets vreemds aan de hand is. Dit hele verhaal zit in een duistere, koude, angstige, wantrouwige en zelfs onbehaaglijke sfeer gevat. Je kan niet anders dan daar zelf ook door bevangen te worden. Alles verloopt vrij traag en via talloze gesprekken. Ik kan mij voorstellen dat dit voor sommige lezers als saai zal overkomen maar zeker niet voor mij.
Het boek eindigt met een verrassend slot die de meesten niet zullen zien aankomen. Naar mijn gevoel is het aller-allerlaatste er een beetje over maar in die Scandinavische sferen kan dit wel, denk ik.
 
Lut Delanghe