De onervarenen

Het zit de jonge, in armoede levende Odile en haar man Koben niet mee als zij in 1847 hun boerderij dienen te verlaten. Waarom zouden ze niet ingaan op het aanbod van de Maatschappij voor Overzeese Volksplanting, die hun een gouden toekomst voorspiegelt aan de andere kant van de oceaan? Samen met vijftig streekgenoten wagen ze de oversteek, vol hoop, om na de uitputtende bootreis aan hun lot overgelaten te worden in een tropisch land. Passen ze zich aan of houden ze vast aan hun gewoontes? Zal het hun lukken daar een nieuw, goed leven op te bouwen?

Joke van Leeuwen, ik heb jou een ongeveer 30 jaar geleden leren kennen als een bevlogen auteur toen ik eertijds als meester Jan met mijn klas naar een auteurslezing ging in de bibliotheek van Evergem (B). Ik meen mij te herinneren dat het “Deesje” was. Je begeesterde mij en mijn leerlingen met je enthousiasme. En je doet het 30 jaar later opnieuw, wat een prachtroman heb jij hier afgeleverd. Een migratieverhaal, twee eeuwen geleden waarbij de dromen en kansen naar een beter leven de omgekeerde richting gingen van Europa weg... Brandend actueler kon dit niet zijn. Wat mij het meeste aan dat prachtige verhaal frappeerde is de onmenselijkheid van ontvangst in dat beloofde land en de nonchalence waarmee nu niet de mensensmokkelaars maar het toenmalige patronaat omging met het leven van zij die in nood zijn. Maar er is zoveel meer in je boek, die vernietigende klassenstrijd, die onderdrukking van de vrouw, het starre geloof in die “Enige” maar wat je bovenal blootlegt is wat er gebeurt met een groep die aan zijn lot wordt overgelaten. Ik ben er nog niet goed van terwijl ik dit schrijf. “ De onervarenen” gaan nog dagen in mijn hoofd ronddolen.
Prachtig dat ik jou terug tegenkom!
 
Jan Stevens