Familie

Familie van de Scandinavische schrijver Philip Teir leest als een grootse, hedendaagse Amerikaanse roman, maar dan met het onderscheidende scherpe noordelijke randje. Op het eerste gezicht leeft de familie Paul de Scandinavische droom. Max Paul is een gerenommeerd socioloog en zijn vrouw Katriina heeft een goedbetaalde baan in de publieke sector. Ze wonen in een mooi appartement in Helsinki. Maar Max’ leven staat op losse schroeven. Hij is bijna zestig, heeft jarenlang niets gepubliceerd, drijft weg van zijn gezin en zijn volwassen dochters hebben hun eigen problemen. Als een journaliste en oud-studente hem een ander leven voorspiegelt, begint zijn gepolijste leven haarscheurtjes te vertonen. Familie van Philip Teir is voor de lezers van Jonathan Franzen, Richard Yates en John Updike.

“Het Europese antwoord op Jonathan Franzen,” als dat op de cover staat dan ben ik erg op mijn hoede. Uitgeverijen halen veel uit de kast om een boek aan te prijzen maar de smaakvolle en hoogst integrerende cover deden mij het boek openslaan. En ik heb het niet meer dichtgeslagen na de laatste pagina te hebben verslonden, alhoewel verslinden niet het juiste woord is. Dit boek lezen is een leesproeverij, niet om de prozaïsche taal, niet om de spanning maar gewoon om de beschrijving van ‘het leven’ zelf, grandioos.
Alles draait om Max, een zestigjarige socioloog op return die zoals alle zestigjarigen waar ik mezelf ook toe moet rekenen begrijpt dat er een zeker eindigheid in het verschiet ligt? De één koopt zich een Harley Davidson, de ander valt voor een jongere vrouw en anderen waar ik mij mag tot rekenen leven gewoon verder. Dit is ook de rode draad doorheen dit prachtig familieverhaal, gewoon verder leven.
Als Max een oud-studente ontmoet die hem dan nadien nog op de één of andere manier voorgesteld wordt als tekst-redacteur ter assistentie van het aanslepend schrijfproces van zijn laatste boek spelen bij hem ook de hormonen op. Hij beseft het, verzet er zich tegen maar de innerlijke strijd is groot, niet alleen tegen zichzelf maar ook naar zijn naasten, zijn vrouw en zijn twee dochters. Deze vier personen elk met hun eigenheid zijn de hoofdspelers, elk met hun levensverhaal en de zo herkenbare uit het leven gegrepen familiale verbintenissen, heerlijk realistisch. Dat uiteindelijk de barsten echt openbreken is voorspelbaar en dat de nieuwe witte keuken er zal komen ook maar daarvoor moet je jezelf toelaten om ondergedompeld te worden in deze prachtvertelling.
 
Jan Stevens