Candido

Candido wordt in 1943 geboren op Sicilië tijdens een geallieerd bombardement.
Zijn moeder gaat er vandoor met een Amerikaan. Hij wordt grootgebracht door zijn vader en na diens zelfmoord door zijn grootvader en een priester. De mensen geven Candido de schuld van zijn vaders dood.
Candido is het verhaal van de schijnheiligheid in het Italië van de jaren vijftig. De waarheid is mooi maar soms is haar verzwijgen beter. De twee grote spelers zijn de christendemocraten en de communisten. Candido en de priester laten de waarheid niet met rust. De priester wordt uit zijn ambt ontzet. Candido wordt uit de Communistische Partij gegooid.
Toch eindigt het goed. Candido gaat met zijn geliefde Francesca in Parijs wonen en is daar gelukkig. Als in een droom.

Ik heb net Candido van Leonardo Sciascia uit, als ik een boek van de uitgeverij Serena Libris binnenkrijg dan gaat dat linea recta op de net-iets-speciale stapel. Serena Libris leverde mij al prachtige vertalingen uit de Italiaanse literatuur, ons toch nog onbekend. Ditmaal Candido dus, niet te verwarren met de Candide van Voltaire maar een parodie erop, volgens de auteur. Dit is het eerste werk dat ik lees van Sciascia en als hij deze ongekende schoonheid als een parodie omschrijft dan zit ik al te watertanden naar zijn ander werk. Sciascia zet hier het Italiaans communisme in zijn hemd. Dat hij ervan genoten heeft druipt van de pagina’s. Wat een vertelling.
Candido, geboren in bizarre omstandigheden groeit op zonder liefde maar is zich daar niet van bewust. Zijn moeder vindt hem een monster en zijn vader in zijn jaloerse waanzin een last van een ander. Maar Candido in zijn ontwapende eenvoud huppelt daar doorheen en bezorgt zijn omgeving nog meer ergernis door zijn vrijpostig gedrag. Om zijn zoon toch nog iets bij te brengen wordt hij onder de hoede gebracht van Don Antonio, deken ter plekke. Wat dan volgt is een prachtig uitgesponnen communicatief spel tussen een jongeling en zijn behoeder waarbij je je terecht afvraagt ‘wie opent wiens geest nu? ” 
Alles rondom Candido wijzigt zoals het leven ook in beweging is en de kracht van dit verhaal is hoe Candido ermee omgaat en alsnog zijn geluk vindt. Daar waar de schoonheid van de taal mij raakte kon ik toch steeds glimlachend verder lezen om te zien hoe zoveel zogenaamde belangrijke levenswijsheden zachtjes op de korrel genomen werden om pas na het dichtslaan van deze novelle te beseffen wat een meesterwerkje tot mij gekomen was.
Bedankt Serena Libris!
 
Jan Stevens