Bloedboek

Dimitri Verhulst keerde terug naar de Bijbel om de schoonheid van de taal, maar toen hij zich aan het hervertellen zette realiseerde hij zich dat de verhalen eigenlijk mooier zijn dan de woorden waarin ze gevat zijn. De eerste vijf Bijbelboeken bevatten de geschiedenis van het ontstaan van de wereld, de verspreiding der volkeren en de wetgeving. Het zijn de verhalen die iedereen wel kent, maar ze worden steeds minder gelezen. Verhulst besloot de verhalen terug te geven aan de taal en verbaasde zich over gruwelijke details en lachwekkende eigenaardigheden...

Dimitri Verhulst, somtijds weet ik het niet zo goed met jou. Het de hoogte ingeprezen ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’ kon mij raar maar waar niet echt bekoren en van ‘De helaasheid der dingen‘  was ik perplex geslagen. ’t Ligt uiteraard aan mijzelf, dat is niet erg. Met ‘Bloedboek‘ slinger ik tussen de beide in. Eerder al postte ik dat het ‘vermakelijk’ begon en zo is het ook gebleven. In zijn recht-voor-de-raapse schrijverij schetst Verhulst met zijn Vlaamse woordenpracht, want die is er nog steeds in het eerste deel de hele geschiedenis van Adam en Eva en aartsvaderen in hun relatie de God, een vermenselijking zonder weerga. Leuk, plezant maar bekijk toch eerst even vooraf de hele erfopvolging. ’t Zal je helpen om deze geschiedenis in een notedop te kunnen volgen want Verhulst gaat bijwijlen wel erg snel. Ronduit geestig wordt het zodra Jozef door zijn broers verkwanseld wordt aan de toenmalige Egyptische wereldleiders. Vanaf dan kan de pret niet op. En het wordt al helemaal top zodra Mozes ten tonele verschijnt en in gesprek komt met de God. Als notoir atheïst ben ik uiteraard niet geplaatst om commentaar te geven op het inhoudelijke maar dat Verhulst smakelijk en humorvol kan schrijven is een feit. En dat is het, een vermakelijk boek waarbij je eerst eventjes moet doorbijten om nadien met een glimlach te kunnen verder lezen.
 
Jan Stevens