Hotel zonder sterren

Een manier om voor altijd van elkaar te houden hadden ze al gevonden. Dat was door nooit bij elkaar te komen. Maar tien jaar en elk een huwelijk later krijgt Andreas heel vroeg in de ochtend telefoon. Zij is het. Ze ademt diep in. Dan zegt ze: 'Andreas? Ik geloof dat ik een heel mooi cadeau heb.' Hij doet niks liever dan geloven wat zij gelooft. Ze heeft ooit gezegd: 'Ik geloof dat ik nooit meer van je zal herstellen.' Twee dagen wil ze hem geven. Twee dagen alleen met z'n twee. 'Je vrouw en mijn man hoeven natuurlijk nooit iets te weten te komen.' Andreas heeft altijd al geweten dat ze te veel fantasie heeft. Maar daar is hij net voor gevallen. En ook voor haar ogen als ze leugens vertelt. In Portugal ligt de plek waar Larissa die twee dagen met Andreas wil doorbrengen: het Bussaco Palace Hotel, het allermooiste hotel van Europa. Omdat ze na tien jaar recht hebben op superlatieven.
Met een uiterst trefzekere maar lichte pen neem Lara Taveirne ons mee op een vastberaden reis naar het verlangen, met een ongewisse uitkomst.

“Hotel zonder sterren” is al een tijdje uitgelezen maar ik kom er maar niet toe om een recensie neer te pennen, dit is meestal een goed teken. Ik kan maar niet de woorden vatten om dit prachtverhaal dat nog steeds in mijn hoofd ronddraait te beschrijven. Een auteur noemde mij onlangs een passioneel lezer en vond dit bovenal een gave. Een mooier compliment kon ik niet krijgen. In “Hotel zonder sterren” spat de passie gewoon van de pagina’s af. ’t Is het verhaal van een liefde, een liefde die je maar eens in je leven kan beleven. Larissa, liefdeskind van een kraakpand koppel wordt in die prachtige nimmer terugkerende jeugdjaren verliefd op Andreas. Niettegenstaande of net daarom deze liefde een spel is van aftasten, verzinken in en zoeken naar elkaar zal dit dé liefde zijn voor Larissa. Zo’n liefde die je maar één keer kan treffen. Maar zoals het dikwijls gebeurt bij jonge mensen komt ze door krachten die je niet in hand hebt op een zijspoor terecht en verdwijnen ze uit elkaars leven, echter niet uit elkaars gedachten. Langsheen deze prachtige puurheid word je al lezend ook meegenomen in het verhaal van Isabella-Maria en Guido, haar ouders. Isabella-Maria, een brok puur passioneel brokaat met een hart te groot voor één liefde komt en gaat terwijl Guido dit alles lijdzaam ondergaat en een baken van rust tracht te creëren voor Larissa, ook dit is pure liefde. De liefde van de moeder voor Larissa is grenzeloos maar laat door haar onconventioneel gedrag sporen na. Verwijdert van elkaar en elk in zijn eigen leven kan Larissa die liefde van haar leven niet lossen, ze tolt verder in haar hoofd en laat haar een cruciale beslissing nemen. Dit alles lijkt verdacht veel op rozengeur en maneschijn maar het zou Lara Taveirne niet zijn mocht er niet via een prachtig georkestreerde leesstructuur en een taal die je fijn maar haarscherp tussen de ribben raakt een onbehaaglijk gevoel de kop opsteken. Je weet het, je wilt het niet geloven want zoveel schoonheid is niet weggelegd voor iemand en toch hoop je.
 
Bedankt Lara

Jan Stevens