Ik ben er

Sinds zeven maanden voelt Elsa niets meer: geen kou, geen honger, geen pijn en vooral geen angst. Ze is in coma. Thibault wordt gekweld door verdriet en woede, sinds de dag dat zijn broertje een auto-ongeluk veroorzaakte waarbij twee jonge meisjes omkwamen. Als hij - geteisterd door slaaptekort - de verkeerde ziekenhuiskamer binnenloopt, ziet hij Elsa roerloos in haar bed en besluit tegen haar te praten. Ze praat niet terug, maar hij weet zeker dat ze hem hoort. Terwijl de doktoren, vrienden en familie hun hoop voor Elsa's herstel verliezen, groeit in Thibault juist de overtuiging dat ze voor elkaar bestemd zijn. 'Ik ben er' is een hartverscheurend liefdesverhaal.

Elsa, een jonge vrouw ligt al verschillende maanden in coma na een ongeval in de bergen. Ze overleefde wel een lawine maar sindsdien is ze ongevoelig voor kou, honger, pijn, angst. Het enige wat ze sinds een paar weken terug heeft is haar gehoor. Thibault, in hetzelfde ziekenhuis weet met zijn emoties geen blijf nadat zijn broer bij een auto ongeval dronken twee meisjes doodreed. Thibaults broer ligt ook zelf met verwondingen in het ziekenhuis.
Hij kan de confrontatie met zijn broer nog niet aan en brengt zijn moeder naar zijn broer. Hijzelf probeert de tijd te doden en komt toevallig in de kamer van Elsa terecht. Hij weet niks af van coma maar omdat hij haar na die ene keer blijft bezoeken is hij de enige die in tegenstelling tot de artsen en haar familie beseft dat ze hem hoort. Elsa wordt opgegeven en zal binnen afzienbare tijd afgekoppeld worden van alle apparatuur.
Na wat opzoekwerk i.v.m. coma kwam ik te weten dat het inderdaad geloofwaardig is dat comapatienten iets kunnen horen, daarom worden nooit delicate gesprekken gevoerd in het bijzijn van de patient. In dit boek echter niet, de dokters komen somtijds erg incompetent over.
In het boek kan Elsa ook ‘alles’ horen en interpreteren maar het is en blijft een roman, hoe beschrijf je de beperkte wereld vanuit het horen en denken van een comapatiente? Het boek stevent af op een waar liefdesverhaal.
Ik vond het niet erg diepzinnig, te eenvoudig van taal maar wel erg menselijk en origineel.  Het laat je toch even stil staan bij het ‘leven’ van comapatienten.
 
Lut Delanghe