Nacht is de dag
Verder leven zonder gezichtGillian is een succesvolle tv-presentatrice, ze is een mooie vrouw, ze heeft een vaste relatie met Matthias, ze heeft haar leven volledig onder controle. Op een avond heeft het stel na een ruzie een ongeluk, hun auto ramt op de natte straat een ree. Matthias sterft, Gillian wordt wakker in het ziekenhuis met een verwoest gezicht. Terwijl zij langzaam weer op krachten komt moet zij een tragedie zien om te vormen tot een nieuw begin.
Nacht is de dag werd vertaald door Gerrit Bussink, die in 2015 werd onderscheiden met de Straelener Übersetzerpreis.
Een intrigerende roman over een succesvolle TV presentatrice, Gillian.
Op een avond na een ruzie met haar man Matthias in de auto, ze waren allebei te dronken om te rijden crashen ze met hun wagen. Matthias sterft en Gillian houdt er een totaal verwoest gezicht aan over.
Het boek splitst zich in drie delen. In het eerste deel volg je het trage besef wat haar overkomen is en dat Matthias dood is. Het is een langzaam herstel met veel operaties. Je kan in dit deel ook volgen wat allemaal vooraf ging aan het ongeval.
Nadien volgen we Hubert een kunstenaar, fotograaf en kunstschilder. Hij voelt zich inspiratieloos en een burn-out ligt op de loer, is net gescheiden en vertrekt uit zijn huis weg van vrouw en kind. Hij trekt de bergen in waar hij jaren geleden een tentoonstelling had.
In het derde deel komen deze twee verhalen van Gillian en Hubert samen alhoewel ze elkaar al eerder zagen.
Dit is een prachtig geschreven roman over héél diep gaan en er weer bovenop geraken en beslissingen nemen, vaak heel moeilijke of zoals vermeld in de korte inhoud “Een tragedie omvormen tot een nieuw begin”
Peter Stamm, ik wil alvast meer lezen van jou.
Lut Delanghe
Mocht ik bij dit boek een muziekscore kiezen, dan werd het ongetwijfeld "Spiegel im spiegel" van Arvo Pärt. Met tot op het bot gefileerde zinnen creëert Peter Stamm diezelfde overweldigende soberheid als Pärt met z'n repetitieve notenreeksen. Zelden was de match zo evident en overrompelend. Een ogenschijnlijk licht en vlot verhaal, maar toch meteen die tinteling, haartjes die rechtop gaan staan, het fronsen van een wenkbrauw. Drie grote verhaallijnen, strak gecomponeerd, bedrieglijk eenvoudig.
In het eerste deel vertelt Gillian haar levensverhaal. Heden en verleden buitelen over elkaar heen en toch blijft alles glashelder. Gillian en Matthias zijn een liefdespaar, tv-presentatoren, hun relatie is niet echt meer boeiend. Na een nieuwjaarsfeestje met teveel drank gebeurt het onvermijdelijke. Een dodelijk ongeval, Matthias overlijdt, Gillian ontwaakt in het ziekenhuis, haar gezicht afgrijselijk verminkt. Stukje bij beetje lezen we het verhaal in het verhaal, Spiegel im spiegel. Een keitje in het water, uitdijende kringen. Het keitje is een fotorolletje, kunstenaar Hubert is het rimpelende oppervlak. Hij wandelt terloops haar leven binnen, brengt heftige emoties en onrust teweeg en verdwijnt al even abrupt. Maar, ‘the damage is done.’ Gillian is uiterlijk èn innerlijk verminkt, ze gaat het gevecht met haar demonen aan en probeert terug zin te geven aan een met brokstukken bezaaid bestaan.
Het tweede deel is de spiegel, Hubert, die andere kant van het verhaal. Ook zijn leven bevindt zich op een breekpunt. Hij heeft een vrouw, Astrid en een zoon Lukas. De verveling slaat toe, zowel op artistiek als op relationeel vlak en dit resulteert in een proefscheiding. De uitweidingen over de kunst van Hubert, hoe die tot stand komt, het zoekende en de frustratie van het niet vinden, zijn adembenemend mooi geschreven. Ook hij botst tegen zichzelf aan, en ziet zich genoodzaakt nieuwe wegen in te slaan. Hij zoekt zich een weg uit z'n onvermogen.
Deel drie is heden en verleden en toekomst, is mededogen, schoonheid, puurheid, het in elkaar vloeien van twee eenzaamheden die zich aan elkaar bezeren en elkaar genezen. Maar de som blijft altijd twee mensen, maar nu zonder verwijt, zonder beschuldigende vinger, zonder grote verwachtingen. De grote, prachtige stilte, na het lezen van de allerlaatste paragraaf. Het uitdijen, het bezinksel, puur, krachtig.
Arvo Pärt dus, en Peter Stamm, Nacht is de dag, een symbiotische en unieke leeservaring !
Kathy Vastesaeger