De kunst van het crashen

Peter Verhelst reed op de autosnelweg toen hij bij het inhalen over het wiel reed van een vrachtwagen. Hij ging drie keer over de kop, en overleefde wonderbaarlijk. In de luttele seconden van de crash ontstond er een scheur in tijd en ruimte.
Verhelst beschrijft op weergaloze wijze de plekken en tijden waar hij tijdens het ongeval een glimp van opving. De ultieme ruimte waar alles samenkomt is het eiland Sandy - 'een traumaruimte waar in comatijd wordt gerekend en dat zich bevindt op de lengte- en breedtegraden van alle plekken ter wereld waar alle levende wezens enkele seconden of enkele uren verloren. De vermisten, de vergeters, zij die vergeten zijn, de verliezers, de spoorlozen, de dodo's, de mammoeten en de sokken.'

De kunst van het crashen is een volstrekt originele roman, een tour de force vol verhalen-in-verhalen waarbij het geheel zo ontzettend veel groter is dan de optelsom van de delen. Naast het autobiografische element van de crash en het herstel, worden we als lezer getrakteerd op een poëtische taalrijkdom en een verbeeldingskracht die zijn gelijke niet kent.
Wat bedwelmd bleef ik de eerste keer achter, na het omslaan van de laatste pagina. Om meteen weer opnieuw te beginnen bij de eerste zin van het boek, meegevoerd door de stroom van woorden, magische visioenen, de poëzie, de liefde. En zelfs heimwee, aan Sandy Island ... 'Dat iemand ons op een dag uit het gat van de tijd tilt om ons naar onze geliefden te dragen. Meer waarheid is er niet, onze geliefden.

Een fijne gastrecensie van Els De Laere