De woensdagclub

Het is 1938. Hitlers politieke ideeën roepen zowel woede als bewondering op, zo ook onder de leden van de zogenoemde Woensdagclub in Helsinki. Deze club, waarvan de leden vooral veel drinken en over politiek praten, bestaat uit een paar oude vrienden van advocaat Claes Thune. Thune is erg bezig met wat er op politiek gebied gebeurt, maar verliest zijn interesse in alle andere dingen: zowel zijn sociale leven als zijn advocatenkantoor kunnen hem niet meer bekoren. Gelukkig heeft hij een bekwame hulp gevonden in zijn nieuwe secretaresse, Matilda Wiik. Mevrouw Wiik wordt echter gekweld door herinneringen aan de burgeroorlog, toen ze als zestienjarige in een interneringskamp zat. Ze probeert ze te vergeten, maar wanneer de Woensdagclub op een dag bij elkaar komt op het advocatenkantoor herkent ze een stem die ze nooit meer hoopte te horen.

Als ik het goed voorheb is een pageturner een boek waarvan je de pagina’s omdraait. Uiteraard, maar tussen omdraaien om verder te lezen en je zelf gedurig moeten afremmen om de neiging te onderdrukken de volgende pagina vliegensvlug om te draaien daar zit waarschijnlijk het verschil in. Ik heb er terug één in handen gehad: “ De woensdagclub.” We gaan terug naar Finland,1938 aan de vooravond van de WOII en dat voel je. De achterdocht het argwanend aftasten van elkaars gedachtegoed is de rode draad doorheen dit verhaal. Wat ik echter niet wist en daar zijn boeken wel goed voor is dat er in Finland twintig jaar eerder een burgeroorlog woedde tussen de socialisten en de bourgeoisie en rijke boeren. De overwinning van de witten ( de begoede klasse ) leidde tot een aantal excessen waaronder ook hongerkampen voor “rode vrouwen.” De gescheiden advocaat Thune is lid van de Woensdagclub een groep discussiërende vrienden die maandelijks samenkomen om over van alles en nog wat te praten. Zachtjes aan en heel meesterlijk wordt de spanning, zelfs niet gespeend van enige humor opgebouwd en nadat de pas aangenomen secretaresse mevrouw Wiik een stem uit de Woensdagclub herkent weet je dat er verbanden zullen moeten gelegd worden. Weströ maakt het de lezer wel niet gemakkelijk want er wordt maar met mondjesmaat via flashbacks zaken prijs gegeven. En dat is waarschijnlijk de hoofdreden waarom dit voor mij een ware pageturner is. Maar er is meer om dit boek te overladen met superlatieven, het is prachtig in zijn taal, bijzonder in zijn structuur en zondermeer beangstigend van sfeer. Het leest als een trein maar wel één die als een metro onder je huid voorbij raast en je bovengronds kippenvel bezorgd .
 
Jan Stevens