Wijvenheide

In Wijvenheide vindt Vlaanderens sierlijkste dichter - geraffineerd en welsprekend als altijd - zichzelf opnieuw uit. Zijn thematiek is bekend maar de uitwerking is weer volstrekt origineel. Weemoed verdwaalt er in digitale tijden, vrouwen zijn er op talloze manieren superieure wezens, het lichaam wordt er verkend van kruin tot aars, de liefde bezongen in al haar schakeringen van verheven tot laag bij de grond.

Steeds meer komt de mens die in al zijn lamentable vleselijkheid bedreigd wordt door een almaar wreedaardiger wereld centraal te staan in Gruwez' poëzie. En dat alles is gedrenkt in een idioom dat uitbundig maar ook ondergangszwanger geurt naar gordijnen van purperfluweel.

De nogal dubieuze titel 'Wijvenheide', dat tevens de titel is van een gedicht verwijst naar een natuurgebied dat ligt bij het dorpje Wijve. De titel is dan ook ludiek gekozen voor deze prachtige bundel waar vooral vrouwen allerhande, oud en jong, wulps, verheven, menselijk, de hoofdrol spelen.  Eveneens komen de elementen natuur en dood aan bod.

De meeste van zijn gedichten raken je omdat ze zo 'aards' zijn, zo herkenbaar zijn, maar toch in een origineel jasje zijn gegoten.

Marie