Het duistere dal

In een afgelegen dal hoog in de bergen, ingeklemd tussen machtige bergtoppen, ligt een dorp. Op een dag arriveert er een vreemdeling die vraagt om kwartier voor de winter. Om te schilderen. Zeer onwillig wordt hem onderdak toegewezen in het huis van weduwe Gader. Door de eerste grote sneeuwval komt het dorpsleven tot stilstand. Maar dan verongelukt de jongste zoon van de Brennerfamilie. Een tweede zoon wordt teruggevonden in een beek …
Thomas Willmann heeft een roman geschreven waarin het verleden tot heden wordt en een eenvoudige geschiedenis van wraak tot buitengewone literatuur.

“Compleet overdonderd” is zowat de meest benaderende uitspraak die ik kan maken nadat ik beduusd dit boek terzijde legde. Ik kan zowat op mijn één hand tellen welke boeken dit tot op heden in 2015 met mij deden. Ik ga er mij van weerhouden om veel prijs te geven over dit meesterwerk. Dit debuut moet je gewoon al lezend en liefst onbevangen ondergaan. Maar weet dat het je niet meer zal loslaten zijn taal, zijn haast niet te torsen sferen, zijn prachtige omschrijvingen maar bovenal die overtrokken spanning die er heerst. Zelfs in het eerste deel waarbij je absoluut niet kan vermoeden welke richting het uit zal gaan en je geniet van al die prachtige zinnen voel je al dat dit rustig voortkabbelend bergverhaal de duistere kant opgaat. En eens je zonder het zelf te beseffen er middenin zit, wees gerust je komt op scherp te staan.
Een onher’berg’zaam verhaal dat je laat huiveren over wat isolatie met een individu en groep kan doen.
Niettegenstaande het begrip ‘literaire thriller’ een waar containerbegrip is geworden zit ‘Het duistere dal’ er pal op en dat zonder rechercheurs, onderzoekteams en meer van dat.
 
Jan Stevens