Nepvlees

Op de teppan van het Japanse restaurant Zuma wordt het lichaam van een verkoolde vrouw aangetroffen. De autopsie en het identificatieonderzoek wijzen uit dat het lijk dat van chef-kok Kishi Takeda is. Maud Gelderman gaat samen met haar speurders Max en Gijs op onderzoek uit. Monique Regniers - bijnaam Mincko - hielp enkele jaren mee in de praktijk van haar echtgenoot Jan, een befaamd dierenarts. Nu Jan aan een slepende ziekte lijdt, sluit ze de praktijk, verkoopt het huis en gaat in een klein appartement in de Gentse Belfortstraat wonen. In de periode dat haar man nog in goede gezondheid was, kreeg hij een tip over gruwelijke praktijken in de Zuma. Monique is vastbesloten het geheim te ontsluieren en infiltreert. Nepvlees is de zesde thriller van Belinda Aebi in de reeks rond onderzoeksrechter Maud Gelderman. Haar boeken worden door pers en publiek geprezen vanwege de durf waarmee ze actuele thema's aansnijdt.

Eerder las ik van dezelfde auteur “Zigeunerbloed.” Ik was toen al enorm gecharmeerd door de combinatie van een zwaarbeladen maatschappelijk thema en een hoog thrillergehalte gevrijwaard van ook maar enige gemakkelijk in de mond gelegde uitspraken. De sterk gestructureerde aan elkaar verwante verhaallijnen in  “Nepvlees” geven duidelijk aan dat de auteur is gegroeid en zich zonder blikken of blozen mag meten met het hedendaags Scandinavisch thrillergeweld.
De sterke intro katapulteerde mij onmiddellijk in een “What the fuck-is hier aan de hand?“ Deze scene riep een huiveringwekkend beeld op bij mij dat nog lang op mijn netvlies nazinderde en zette mij letterlijk op het puntje van mijn stoel. Van dan af aan stopt het ritme niet meer en in een staccato van personen, gebeurtenissen en steeds wisselde zichtvelden wordt de setting én de spanning zorgvuldig opgebouwd. Stilaan, want de auteur maakt het de lezer niet gemakkelijk en meermaals word je op het verkeerde spoor gezet, bezorgen de karaktertrekken, drijfveren en fysieke kenmerken het hoofdpersonage een sterk omlijnd profiel, obsessief en hard geworden door onmacht en verdriet. Gedurende het hele verhaal wordt haar identiteit opgebouwd gaande van een ietwat ontwrichte, maatschappijvreemde zonderlinge naar een totaal losgeslagen, afgetrainde en in het eigen recht gelovende terminator.
Meerdere keren moest ik, zelfs als ervaren veellezer door de gemaakte tijdsprongen en op sommige tijdstippen nieuw aangebrachte figuren terugkeren naar eerder gelezen passages. Dit zorgde echter voor een duidelijk beeld in de horizontale verbintenissen van het hoofdpersonage en haar omgeving. Lezen moet niet steeds vanzelf gaan, Belinda Aebi houdt je duidelijk bij de les! De dikwijls tussentijdse leesversnellingen en somtijds ongemeen harde realistische omschrijvingen (Teppan platen zullen nooit meer zomaar een kooktoestel zijn voor mij) houden je aan het boek gekluisterd.
Dat Monique, het hoofdpersonage haar scherpte en vooruitziendheid gebaseerd op haat en het niet kunnen omgaan met onrechtvaardigheid niet kan blijven aanhouden is duidelijk en langzaam brokkelt haar accuraatheid af ten koste van de aanwezige wraakgevoelens. Zij verzeilt in een soort van blindheid waarbij niet het doel de middelen heiligt maar andersom. Mee opgaand in haar vergeldingsdrift loopt echter ook de ongekunsteld aanvoelende zoektocht van het rechercheteam. Maud en haar team doen er alles aan om de dader te vatten. Het duurt dankzij de verschillende invalshoeken ook lang voordat je maar enigszins snapt hoe de vork in de steel zit. Een dergelijk breeduit gesponnen thriller met een pak zijlijnen laten eindigen in een ijzersterk plot is geen eenvoudige klus maar Belinda Aebi geraakt er mee weg meer zelfs ze laat je verrassen in het laatste hoofdstuk zelfs de laatste zin.
 
“ Een nagelbijtende thriller, dit is niet zomaar een weglezertje in één rechte lijn. De sterkte van het boek is meteen ook de constante vraag hoe zit alles nu ‘echt’ in elkaar. ...”
 
Jan Stevens