Zoals de wind waait

Al meer dan tien jaar is Jenna Metcalf op zoek naar haar moeder Alice, die in Botswana onder mysterieuze omstandigheden is verdwenen.
Jenna kan niet geloven dat haar moeder haar in de steek heeft gelaten. Ze bestudeert dagelijks Alices aantekeningen in de hoop een aanwijzing te vinden.
Ten slotte besluit Jenna de hulp in te roepen van Serenity, een in opspraak geraakte helderziende, en de cynische privédetective Virgil.
Drie eenzame zielen die lastige vragen stellen en totaal niet voorbereid zijn op de verpletterende uitkomst van hun speurtocht.

Ik las eertijds “De bekering” als eerste boek van Jodi Picoult en hield direct van haar vlotte schrijfstijl, doorspekt met humor. De volgende boeken o.a. De andere zoon, Het tere kind en andere gaan in de feiten allemaal over het nemen van een belangrijke beslissing of keuze. Dat zelfde stramien stak me soms wel eens wat tegen maar toen ik “De verhalenvertelster” las werd dit dan mijn absolute favoriet. Ik wist niet echt wat ‘Zoals de wind waait’ zou geven en eigenlijk weet ik het nog steeds niet goed wat ik ervan moet vinden.
Twee grote thema’s namelijk helderziendheid, het paranormale en olifantengedrag in het wild en in reservaten worden hier gecombineerd. Ik heb die verhaallijnen met veel interesse gelezen, zeker deze over hun gedragspatronen rond rouw, hun vaardigheden in groep, hun bescherming van de soort en hun cognitieve en emotionele intelligentie. Tussen al die info door lees je ook nog wat olifanten in de loop der jaren allemaal is aangedaan, vrij pakkend. In het verhaal zelf is de 13-jarige Jenna op zoek naar haar moeder die 10 jaar geleden verdween. Ze gebruikt daarvoor de hulp van Serenity, een helderziende en een aan lager wal geraakte privédetective. Jenna heeft ook nog veel aantekingen van Alice, haar moeder, de vrouw die olifanten bestudeerde en die later werkte in New England Elephant Sancterary, een olifantereservaat. Jenna en haar twee medewerkers vorderen langzaam in hun onderzoek en ik had het nogal moeilijk niet al te sceptisch te zijn over ‘ het paranormale.’ Het plot dat een paar zaken zal verklaren waarvan ik dacht: “Dit klopt toch niet?” zal echt niemand zien aankomen en is een serieuze uppercut. Het einde van het boek was mij iets te sentimenteel en ongeloofwaardig.
Wie een totaal ander boek van Jodi Picoult wil lezen is hier zeker aan het juiste adres.
 
Lut Delanghe