Het prentenboek van Ot en Sien
Het prentenboek van Ot en Sien is een van oorsprong Duitse uitgave. Cornelis Jetses, die lange tijd in Bremen woonde, maakte zestien nieuwe kleurplaten die een typisch Duitse sfeer uitstralen. Ot en Sien, die in het Duits Otto en Dina heten, hebben mooiere kleding aan en het Nederlandse draaiorgel is vervangen door een man met buikorgel.
De Nederlandse uitgeverij J.B. Wolters was erg onder de indruk van de kleurplaten die Jetses voor het Duitse boek maakte. Daarom werd in 1909 besloten er een speciale uitgave voor de Nederlandse markt van te maken: Het prentenboek van Ot en Sien.
De prachtige illustraties zijn na honderd jaar nog steeds een genot om naar te kijken!
Ik hielp een paar weken geleden met het leeghalen van het appartement van mijn onlangs overleden oma. Het was een emotionele dag en zonder veel nadenken stak is spulletjes in een doos om mee te nemen naar huis. Bijna achteloos belandde het prentenboek van Ot en Sien, dat altijd naast oma’s TV lag, in de doos. Mijn kinderen merkten het boek onmiddellijk op toen ik er mee thuis kwam. Ze hadden er meteen interesse in, meer nog dan in de puzzel van ‘Cars’, die ook in de doos zat. Dat betekent wat in mijn jongensgezin met hevige Lightning McQueen fans.
Ik hielp een paar weken geleden met het leeghalen van het appartement van mijn onlangs overleden oma. Het was een emotionele dag en zonder veel nadenken stak is spulletjes in een doos om mee te nemen naar huis. Bijna achteloos belandde het prentenboek van Ot en Sien, dat altijd naast oma’s TV lag, in de doos. Mijn kinderen merkten het boek onmiddellijk op toen ik er mee thuis kwam. Ze hadden er meteen interesse in, meer nog dan in de puzzel van ‘Cars’, die ook in de doos zat. Dat betekent wat in mijn jongensgezin met hevige Lightning McQueen fans.
Ik herinner me nu dat oma ons trots het prentenboek toonde. Het is een heruitgave uit 1974, gebaseerd op de prentenkaarten uit 1909. Oma heeft met Ot en Sien leren lezen en was in de wolken toen ze dit met ons kon delen.
Mijn kinderen (1,5 en 3,5 jaar) waren meteen gek op de verhalen van Ot en Sien, en het boek maakt sinds kort deel uit van onze avondroutine. Bijna 100 jaar na datum zijn de verhalen nog verrassend herkenbaar. Ook mijn kinderen hebben vrienden zoals Ot en Sien en kunnen zich net zoals hen verliezen in eindeloze spelnamiddagen. Mijn oudste vond het verhaal over de zandkoekjes hilarisch en is nu zelf een fervente bakker geworden in de zandbak.
Sommige verhalen en prenten staan wat verder af van hun wereld. Mijn kinderen gaan naar een methodeschool en vinden het bizar dat de kinderen in het boek aan banken in de klas zitten. Ik zelf vind het confronterend om verhalen te vertellen waar geen happy end aan zit. Zo is er het verhaal van een circusaapje dat met een touwtje rond zijn nek door de stad wordt gedragen. De kinderen in het boek vinden het fantastisch, maar het aapje is droevig. Vandaag zou er ongetwijfeld een einde gekomen zijn aan de miserie van het aapje. De kinderen hadden het aapje gered of het was zelf ontsnapt en terug naar zijn mama gegaan. Bij Ot en Sien blijft het aapje gewoon droevig. Dat is hard, maar laat ons wel toe om te praten over minder evidente onderwerpen zoals verdriet of dierenrechten.
Ik wou dat ik aan mijn oma kon zeggen hoe verzot mijn kinderen op haar prentenboek zijn. Ze had het vast leuk gevonden.
Marieke Stevens