De jongen die nooit heeft bestaan

De zestienjarige Mani leeft voor films. Wanneer hij slaapt, raken ze verweven met zijn leven. Wakker beweegt hij zich aan de rand van de maatschappij. En dan komt de Spaanse griep aan land: tienduizenden mensen worden ziek, honderden patiënten sterven. De epidemie verscheurt de veilige, vertrouwde wereld en een donkerder en grimmiger werkelijkheid neemt het over. Maar voor Mani betekent het een bevrijding.

“De jongen die nooit heeft bestaan,” doet iets met jou en dat in nog geen 120 pagina’s. Hoe taal zo gebald en toch zo poëtisch kan zijn. Vanaf het begin word je onmiddellijk het verhaal ingetrapt waarbij je Mani Stein met gezwollen lid van een klant geleund tegen een bergrand in zijn mond het aankomend motorgeweld hoort determineren. Mani staat als losgeslagen straatjongen, homoseksueel en prostituee aan de rand van de maatschappij, buitenstaander en observator. Hij leeft deels in zijn eigen droomwereld gevoed door de opkomende stomme film waarvan hij geen enkele mist in de dorpsbioscoop. Film en realiteit vloeien bij deze zestienjarige in elkaar over. Terwijl hij als wees inwoont bij een groottante dopt hij zijn eigen boontjes en leeft van hetgeen hem tegemoet komt. Als de Spaanse griep verwoestend tekeer gaat in Reykjavik ontsnapt hij er ook niet aan en maak je als lezer samen met hem zijn koortsdromen mee, grandioos beschreven in drie hoofdstukken. Hij geneest wonderbaarlijk en wordt samen met een mysterieus personage Sola opgeëist om mee te helpen in de strijd tegen de Spaanse griep. Zijn zelf gecrëerde veilige cocon wordt harde realiteit maar ook daar trekt hij zijn profijt uit en wordt dit zelfs zijn bevrijding.
Een meesterlijke roman waar beelden van de stomme film, verborgen seksualiteit en het harde beeld van een epidemie in prachtige taal worden gegoten om een stuk historie te kenmerken. Prachtig!
 
Jan Stevens