Al dat andere

Anna is grafisch ontwerpster, eind dertig en woont samen in Barcelona met haar vriend Nel. Alles loopt volgens plan tot plots de economische crisis ook haar leven kruist en alle zekerheden beginnen te wankelen. Nel verliest zijn baan, de rekeningen stapelen zich op en zijn zus komt bij hen inwonen om de huur te betalen. Opeens werkt Anna's interne kompas niet meer. Ze zoekt haar toevlucht in een affaire met een veel jongere man en verliest de grip op haar leven. Maar nu niets meer is zoals het was, kan het plots ook anders. Al dat andere, de dromen en spoken uit haar verleden, de andere Anna die haar maakt tot wie ze echt is, komt langzamerhand bovendrijven.

Al dat andere is een smeulend portret van de best opgeleide generatie ooit die ontdekt dat the sky the limit niet is. Een verhaal over smachten naar opnieuw beginnen, in het leven en in de liefde.

Martha Rojals , Catalonië 1975, is architect en heeft een master in Theory, History an Criticisme. Ze werkt als vertaler en redacteur voor verschillende tijdschriften. ‘Al dat andere’ is haar tweede roman en in Spanje een bestseller met ruim 30 000 verkochte exemplaren.
Het gaat over dertigers in het Barcelona van vandaag. Werkloosheid, onzekerheid, economische en persoonlijke crisis. Het thema van het boek gaat ook over de moderne communicatiemiddelen, over de onpersoonlijkheid, de onzekerheid en de destructieve kracht ervan. 
Eerlijk?
Ik vond het een zeer moeilijk leesbaar boek. Ik heb me nooit echt thuis gevoeld  in de verschillende verhaallijnen.
Ellenlange zinnen. Je moet voortdurend zelf je fantasie laten werken om in te vullen wat er niet staat maar wellicht wel verondersteld wordt. De verhaallijnen blijven onsamenhangend naast mekaar lopen.  Ik wist nooit wat ik echt las:  zijn het nu overpeinzingen? Dan weer gebeurtenissen?  Een gedachte in de rand? Soms een wensdroom? Alles loopt door mekaar en maakt het lezen tot een echte ongestructureerde karwei. Als je je hoofd er niet permanent bijhoudt verlies je, net als Anna de grip op de verhaallijnen. Bovendien blijft het allemaal zo plat: om de haverklap een vermeende sekservaring die op het niveau van kut en kont niet boeit. Ik haalde met moeite de laatste veelzeggende zin op pagina 286: “Geen  kou of warmte of pijn”.  Ik hou er ook niets aan over.
 
Koen Elsen