De andere familie Klein

Amber droomt van ontsnappen. Aan brand, explosies en gifslangen, maar vooral aan haar familie. Aan haar moeder die met ter dood veroordeelde gevangenen in Amerika correspondeert, en haar vader, wiens kalmte ze meer vreest dan zijn drift. Het huis van oma en opa, gevuld met afgedankte KLM-spullen, is haar toevluchtsoord. Als opa onverwachts overlijdt, verandert alles. Voor het eerst lijkt de familie Klein bijna een gewoon gezin. Maar lang zal dat niet duren, weet Amber, dat doet het nooit.

De andere familie Klein is een beklemmende roman over een gezin waarin de dreiging niet van buitenaf komt, maar van binnenuit, en over een meisje dat alles aangrijpt om zich daarvan los te maken.

Prachtig maar intriest verhaal over Amber die moet leven in een ontwricht gezin waar niks gewoon kan gaan. Voor zichzelf vlucht ze in droombeelden zoals haar eigen begrafenis. Amber probeert te “overleven” met een moeder die niet kan knuffelen of echt troosten maar wel schrijft naar ter dood veroordeelden in de Verenigde Staten. moeder legt haar gezin ook dwangmatige huisregels op tijdens het eten, wat vaak identiek is aan de laatste maaltijd van een ter dood veroordeelde en zelfs tot in de badkamer toe. Vader is bij momenten heel grof in zijn taalgebruik en dwingt zijn kinderen daar in mee te gaan. Zijn lontje is wel heel kort, hij schreeuwt en heeft losse handen. Amber is dit allemaal zo gewoon dat zelfs wanneer vader een vriendelijke periode heeft zij dan maar weer iets ‘fout’ doet zodanig dat de driftbuien en het slaan terugkeren, ze wil de verhoudingen gewoon herstellen. Zij spreekt ook over haar ouders als ‘de’ vader en ‘ de’ moeder en ‘het’ broertje, heel vaak krijgt ze te horen dat ze ze zeker geen schoonheid is en en te dik wordt, moeder is dan ook obsessief met sport bezig.
In de buurt woont nog een familie Klein waar het naar mijn mening ook niet ideaal is maar dat is voor Amber alles wat ze wil in een gezin. Hetzelfde ervaart ze ook bij oma en opa waar ze dagelijks heengaat, daar voeren ze gewone gesprekjes en op een gewone gesprekstoon.
Het absolute dieptepunt komt eraan als ‘de’ vader zonder duidelijke reden op een bepaald moment zegt: “ Ik trek mijn handen van je af en ik praat niet meer tegen jou.” Amber weet het niet meer..." Doe ik, zeg ik of koop ik iets om weer in de gunst te staan? Ze wikt en weegt elk woord. Ergens las ik, hier heeft Amber letterlijk geen stem, geen taal.
Plots sterft haar opa en komen ze als familie iets dichter bij elkaar, vader praat weer tegen haar maar lang zal het niet duren, dat doet het nooit. Amber moet verhuizen naar oma die na de dood van opa snel achteruit gaat en dementeert, maar dat is voor alle gezinsleden best oké!
Marieke Groen schrijft zelf: " Het is een inleving in alle wrijvingspunten van de hoeksteen van de samenleving, het gezin, waaruit je niet kan ontsnappen."
Ik kan mij volledig vinden in een uitspraak van een andere lezer: “ Een onvergetelijk gezinsportret dat veel lezers verdient!”

Lut Delanghe