Denken aan vrijdag

Uit de Theems wordt het lijk van een man met doorgesneden keel gevist. Hij is onherkenbaar, want hij heeft al een tijd in het water gelegen. Het enige aanknopingspunt is een ziekenhuisbandje om zijn pols met daarop de naam Frieda Klein. Algauw blijkt dat psychotherapeute Frieda Klein een wel erg persoonlijke band met het slachtoffer had en wordt ze als de belangrijkste verdachte van het misdrijf gezien. Frieda heeft vanwege haar verleden weinig goodwill bij het politiekorps, maar gelukkig heeft ze vrienden die bereid zijn om tot het uiterste voor haar te gaan...

Yes... Eindelijk! Weer een boek van Nicci French in de reeks van psychotherapeute Frieda Klein. We zitten echter al bij ‘Vrijdag’ wat wil zeggen dat er nog maar twee te gaan zijn. Ik hoor echter ook af en toe kritiek dat het bergafwaarts gaat met de reeks. Je moet wel fan blijven van het personage Frieda Klein zoniet begin je de boeken te vergelijken en zo werkt het niet. Alles evolueert in de verschillende boeken, het leven van haar vrienden, nichtje Chloë van puber naar jonge vrouw, koppels gaan uit elkaar en Frieda zelf heeft in ‘Donderdagskinderen’ een eind gemaakt aan haar relatie met Sandy.
In het begin van ‘Denken aan vrijdag’ wordt het lijk gevonden van een man die al een poos met overgesneden keel in het water ligt, met een ziekenhuisbandje om waar de naam Frieda Klein op staat. Het is dan ook zij die de man kan identificeren als Sandy haar ex-vriend. Alles wijst in haar richting als ‘de dader.‘ Door haar slechte samenwerking met de politie in het verleden kan ze op weinig goodwill van hen rekenen. Niettegenstaande Frieda haar vrienden haar  onvoorwaardelijk steunen slaat ze op de vlucht. Op de vlucht met maar één gedachte in haar hoofd, ik heb Sandy niet vermoord. De politie zodanig overtuigd van haar schuld onderzoekt geen enkel andere piste. Ze kan voor zichzelf niet anders dan zelf op onderzoek uitgaan en belandt daarbij in onwaarschijnlijke situaties, bijna onmogelijke. Daarbij heeft ze ook nog af te rekenen met een rode draad doorheen alle eerdere boeken en die raakt maar niet opgelost. Je krijgt hier opnieuw een héél spannend boek temeer omdat ze ditmaal moet vluchten, bijna ontdekt wordt door de politie en telkens opnieuw moet vluchten.
Net zoals de voorgaande eindigt dit boek met een cliffhanger die kan tellen. Ik had het deze keer ook echt niet door maar het doet je likkebaarden naar ’t volgende deel  ‘...zaterdag...’
En als ik dan toch even puntjes op de i mag zetten dan ben ik toch ietwat gestoord over de licht denigrerende toon over het beroep “Oppas,” niet eenmaal maar meerdere keren.
 
Lut Delanghe