Dertig dagen

Alphonse is met zijn geliefde Kat verhuisd naar de Vlaamse Westhoek. Ver weg van het drukke Brussel en het wisselvallige muzikantenbestaan is hij gelukkig met zijn eenmansklusjesbedrijf. Zijn klanten zijn lovend over zijn werk, en nog meer onder de indruk van hemzelf. Ze stellen zich open voor hem en hebben behoefte aan zijn adviezen. Maar Alphonse wil geen Jezus zijn, geen goeroe worden. Hij helpt omdat hij dat kan.

"Dertig dagen" is al overgerecenseerd op verschillende media en overal vind ik wel ergens iets waarvan ik denk ja 'dit is het...'
Wat blijft dan nog over? Ik weet het niet zo goed, de prachtige taal? Het zo bedrieglijk rustig voortkabbelend leesritme? Die zo herkenbare Vlaamse stroefheid? De dikwijls ronduit grappige situaties? De menselijkheid? De liefde tussen twee prachtige individuen?
Maar wat zich bij mij op een heel sluipende wijze heeft genesteld is de aanklacht tegen iets waar wij hard moeten tegenaan gaan, de doordeweeksheid van discriminerend denken en het gemak waarmee wij ons door een niet aanvoelend racisme vaak laten leiden. Prachtig boek!

Jan Stevens