Vandaag is de laatste dag van de rest van je leven

Het verslag van een avontuurlijke reis van twee punkmeisjes uit Wenen in 1984. Hoe ze op Sicilië belandden, veel ongure types ontmoetten en wat er toen gebeurde. Hoe ze in de put raakten, maar altijd verder wilden. Ulli Lust tekende een grafische roman over de ‘tegencultuur’ van de punkscene in Wenen en Italië. Haar verhaal gaat over twee meisjes die denken dat je niets te verliezen hebt als je op reis gaat zonder iets mee te nemen. De twee maanden durende odyssee van de 17-jarige Ulli en haar nymfomane vriendin Edi, zonder geld, zonder papieren, met alleen een slaapzak en één schoon T-shirt, voert hen van Wenen over de Alpen naar Verona, Rome en Napels tot en met Sicilië. Door omstandigheden raken ze elkaar uit het oog en ontmoeten junkies, straatkunstenaars, een verknipte spiritueel, kleine criminelen en echte maffiosi, die ondanks de in Palermo woedende mafia-oorlog een ongezonde belangstelling voor de meisjes aan de dag leggen. Het wordt Ulli snel duidelijk dat de aanspraken die ze maakt op de meest elementaire rechten als vrouw haaks staan op de archaïsche denkbeelden van de Sicilianen en hun nauwelijks te beteugelen geilheid. Een tragikomische vertelling over de prijs die je betaalt voor vrijheid, over de strijd tussen de seksen en over het kwijtraken van vertrouwen.
 
“Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven,” een doodgeverfde uitspraak die op menig tegeltje, plankje, kaartje en waar zetten ze die dikwijls nietszeggende woorden op, de titel van deze bijna 500 pagina tellende turf van een beeldroman doet mij daar aan denken. Je zou voor minder het boek terzijde leggen mocht de cover in roodwit met die aanstarende ogen er niet zijn. Onmiddellijk heb je de neiging om erin te bladeren, om dan een tweekleurig, groenzwart, rudimentair ogend verhaal doorheen je vingers te zien ritselen. Je komt er niet meer onderuit en start met lezen. Ik heb als notoir jaren ’60 adept de punkscene zien opkomen, revolteren en zien wegebben. Bekeek dit vanop afstand met respect, want revolteren is een basisrecht, met een “been there done that” gevoel. En dit is ook zo’n beetje de rode draad doorheen dit magistraal werk, revolte tegen etablissement om te moeten ervaren dat je niks kan veranderen, alles verandert zichzelf. Los hiervan krijg je het persoonlijk relaas van Ulli van een losgeslagen jongvolwassene die rebelleert en wegtrekt. Samen met haar nymfomane vriendin Edi trekt ze zonder één cent naar Italië. De tocht is bijwijlen ongelooflijk hard, zeker de confrontatie met het macho-gedrag van de Italiaanse man waar eerbied voor een vrouw niet echt veel voorstelt. Ze wordt lastig gevallen, vernederd en zelfs verkracht. En als er dan geen echt sociaal vangnet is dan beukt dit op je in. Iets wat prachtig uitgetekend wordt in die typisch warrige tekenstijl van Ulli.  (p. 236 – 237)
Haar zwerftocht leidt haar doorheen Italië naar Sicilië waar ze in handen komt van de Maffia en waar ze de vriendschap met Edi verliest aan de heroïne. Moegetergd en doodop vallen de oogkleppen weg en is de weg huiswaarts mogelijk. De beeldroman, waarbij ik letterlijk ingezogen werd en las als een gewone roman eindigt met een sterk laatste hoofdstuk waarbij de confrontatie tussen de opgedane levenservaring en de lege slaapkamer schitterend in beeld is gebracht. Voor wie niet zo bekend is met de punkbeweging is het boek nog voorzien van een historisch correcte aanvulling.  
Ik ga deze grandioze beeldroman naast mijn vinylplaat ‘never mind the bollocks’ van de Sex Pistols plaatsen het mag daar met recht en rede staan blinken!

Jan Stevens