het Labyrint
Dicht op de huid van vier mensen in de directe omgeving van een jong meisje – en dat meisje is verdwenen. 
Vier volwassenen, één ontvoerd meisje.
Maak kennis met Åsa, de wanhopige moeder die alles doet om haar verdwenen kind te vinden, en Martin, de overspelige echtgenoot, tevens hoofdverdachte. Voor collega Tom is Martin een held, hij doet alles om in diens gunst te komen. En hoe past Katja, de schoolverpleegkundige, in dit verhaal?
Het labyrint is een puzzel vanuit vier perspectieven die stukje bij beetje onthult hoe het vier mensen vergaat uit de meest nabije omgeving van de grote afwezige: het spoorloos verdwenen meisje zelf.
Een mooi en boeiend verhaal over de vermissing van een 11-jarig meisje Magda dat eerder lijkt op een thriller dan op een roman, eigenlijk een mengeling van beide genres. Het is vooral het verhaal over de mensen die direct of indirect met de verdwenen tiener te maken hebben. Over de moeder Äsa die al het mogelijke en onmogelijke doet om haar kind te vinden, over Martin de vader die voor de politie een mogelijke verdachte is, over Tom een collega van Martin en ook zijn vrouw Katja die schoolverpleegkundige is. Deze vier hoofdpersonen vertellen elk hun verhaal in hun eigen hoofdstuk. Deze verschillende verhalen gaan over de een periode voorafgaand aan de vermissing, er vlak na of zelfs acht maand nadien. Deze tijdsprongen werken niet zeker niet verwarrend of storend, je voelt zelfs telkens het verhaal meer en meer in elkaar passen. Alles is met elkaar verweven en sommige zaken worden duidelijker in een volgend hoofdstuk, volgend personage. Pas op het eind valt niettegenstaande het open einde alles op zijn plaats.
‘Het Labyrint,’ is een vlot lezend boek met een heel goed plot, diep uitgewerkte karakters, je zit echt in hun hoofd. Het voelt erg realistisch aan en dikwijls benauwend. Niet echt een thriller maar soms wel behoorlijk spannend!
Het is vooral een verhaal waar relaties erg centraal staan.
Een aanrader en ik, ‘Sigge Eklund,” ik wacht al op de volgende!
Lut Delanghe
Is een doolhof zonder begin noch einde?
Ergens in Zweden is er in dit labyrint wel een spoorloos verdwenen meisje,...
De volwassenen, Äsa, een wanhopige moeder, die obsessionele zoektochten onderneemt en gehuwd is met Martin, hoofdverdachte en overspelige echtgenoot. Martin blijft ook diep geraakt door de oude zelfmoord van zijn broer Eric die als een blijvende echo zijn leven bepaalt. Martin heeft een onbekwame wat verwaande collega Tom met een verleidelijke vriendin, er is de instabiele en jaloerse buurvrouw Christina en de schoolverpleegkundige Katja met een traumatisch adoptieverleden.
En dan is er het verdwenen kind, de elf jarige spoorloze Magda. Zij is de rode draad doorheen het verhaal. Hoe, wie en waarom ze was wie ze was blijft gissen. Ze was kind te midden van vele kleurrijke puzzelstukjes met tal van verboden en geheime relaties tussen de medespelers, onvervulde levensverwachtingen, ambities en mislukkingen. De puzzel blijft echter onafgemaakt liggen in een verwarrend doolhof, met vele mogelijke perspectieven, hoekjes en kleine kantjes maar altijd opnieuw onbestemd, doelloos en onoplosbaar.
Het ‘labyrint’ staat in het boek als metafoor voor zowat alles: voor de wisselende en soms verwarrende tijd, voor de architectuur, voor de existentiële onmogelijkheid in de persoonlijke zoektocht van de karakters naar arrangementen, emotionele standvastigheid of harmonie, voor een labyrintisch geschrift, als boek in het boek, zelfs voor de taal.
Het hele boek door blijft het een labyrint: na 334 , soms wel beklijvende en vlot leesbare bladzijden, begrijp ik als lezer nog steeds niks en blijf ik wat op men honger zitten. Het scenario blijft voor mij té gekunsteld, maniëristisch, met op vele momenten ongeloofwaardige plotwendingen, een verhaallijn met vele haperingen en voor mij nog steeds raadselachtige hoofdpersonages. Het labyrint staat gecatalogiseerd als literaire roman. Misschien was het label Zweedse thriller beter geweest, maar ontbrak het hiervoor aan een samenhangende, vanzelfsprekende of aannemelijke uitweg aan het labyrint.
Koen Elsen