Smaak

Jean-Marie Charles d’Aumout heeft een allesoverheersende obsessie voor eten die zijn leven een magische lading geeft. Zijn liefde voor eten resulteert in een lachwekkende correspondentie met Voltaire en de Marquis de Sade, tot een rol in de val van de republiek Corsica. Terwijl in Frankrijk de revolutie nadert, zoekt Jean-Marie onverschrokken verder naar de ultieme smaakbeleving. Is het slangenbouillabaisse of toch gepekeld wolvenhart?
Smaak is het verhaal van een achttiende-eeuwse foodie, met als zenuwslopende climax de Franse revolutie met een fantastisch feestmaal.

Smaakvol 2014 afronden, velen zullen het doen en gedaan hebben. “Smaak,” ’t was mijn laatste boek in 2014 dat ik heb uitgelezen. En ik heb het gesmaakt, ’t was lekker en verrassend maar toch niet subtiel genoeg om de vergelijking met “Het parfum” van Süskind te doorstaan. Het is natuurlijk om vergelijkingen vragen als dit op de achterflap vermeld staat maar laat dit zeker je smaak niet op voorhand bederven want dit is een meer dan verdienstelijke historisch fictieroman met een bijzonder smaakvolle les in geschiedenis. Je krijgt het levensverhaal voorgeschoteld van Jean-Marie Charles d'Aumout die als klein kind na de plundering van het landgoed waar hij woont en de moord op zijn ouders door boeren gedreven door de hongersnood alleen op de mestvaalt achterblijft. Hij houdt zich in leven door het eten van torren, mestkevers en ander ongedierte waarbij hij een ongebreidelde honger naar smaak en proeven ontwikkelt. Hij wordt in bescherming genomen door de duc d'Orleans die hem naar een militaire academie stuurt waar hij mede dankzij zijn de noblesse d'epée kan opgroeien in de volle bescherming door zijn afkomst. Zijn obsessie voor smaken, gerechten en voeding blijven heel zijn leven bepalen tot in het absurde toe. Deze fenomenale zoektocht speelt zich af doorheen een context van dreiging eigen aan de teloorgang van de Franse adel voorafgaand aan 1789. Het levensverhaal is doorspekt van bizarre culinaire experimenten en recepturen en alsof dat nog niet decadent genoeg is krijg je er als toemaat nog een pak seksuele decadentie bovenop als de kers op de taart. Nergens wordt het vulgair, althans niet voor mij maar ik ben ervan overtuigd dat er wel lezers zullen zijn die bij sommige passages even zullen moeten slikken.
Een heerlijk (on)smaakvol boek...
 
Jan Stevens