Kwikzilver
Wanneer de grootmoeder van Ann De Craemer haar huis op het platteland moet verlaten ten voordele van een kmo-zone, belandt ze in een servicefl at in het stadscentrum. Strijdend tegen de heimwee naar een huis dat nog twee jaar op de sloophamer zal wachten, vertelt ze verhalen over de plek waar ze haar leven doorbracht: de vluchtelingen die er tijdens de Tweede Wereldoorlog schuilden, het zoontje dat ze er verloor, en de familiefeesten die er werden gevierd. Twintig jaar na Paula's dood neemt Kwikzilver de lezer mee op een tocht door de kamers van een huis waarvan de stenen zijn verdwenen, maar de verhalen minutieus werden overgeleverd.
Kwikzilver is het verhaal van een huis, een leven en een eeuw. Het is het verhaal van de liefde van een kleindochter voor haar grootmoeder.
Op haar 80ste wordt het huis, de plaats waar de grootmoeder van de schrijfster haar hele leven heeft doorgebracht, onteigend en moet ze naar een serviceflat in de stad verhuizen. Het is echt tekenend voor Vlaanderen hoe het huis, met (noblesse oblige) al haar ‘koterijen’ een centrale plaats inneemt in het leven en dus in het verhaal. Door de verhuis wordt de band tussen grootmoeder en (een van de dertig) kleinkinderen bijzonder hecht en ontstaat de emotionele en inhoudelijke voedingsbodem voor dit boek.
Met de titel ‘kwikzilver’ verwijst Ann De Craemer naar ‘vloeibare tijd’ of het door elkaar vloeien van heden, (eind jaren1980, begin jaren 1990), gezien door de ogen van een tiener en het verleden, aan haar overgeleverd via de verhalen van haar grootmoeder, een gewone huisvrouw die het overgrote deel van de vorige eeuw meemaakte.
Door de grote lijnen en kleine details zal het verhaal, voor de meeste Vlaamse lezers, aanvoelen als een ware ‘trip down memory lane’.
Leen de Smedt