Ze noemden me duivelskind

Michaela DePrince werd in 1995 geboren in het door een bloedige burgeroorlog geteisterde Sierra Leone. Als haar vader door rebellen wordt vermoord en haar moeder aan ondervoeding sterft, wordt Michaela in een weeshuis geplaatst. De witte vlekken op haar huid, veroorzaakt door een pigmentziekte, leveren haar de titel ‘duivelskind’ op en ze wordt verwaarloosd en mishandeld. De kans op een goed leven lijkt nihil, maar een plaatje van een ballerina geeft Michaela hoop. Die spitzen en tutu, dat wil ze ook. Als Michaela min of meer per toeval door een Amerikaans echtpaar wordt geadopteerd, heeft ze dan ook maar één wens: balletles. Michaela blijkt een natuurtalent en vecht zich in de harde en door vooroordelen gekenmerkte wereld van ballet een weg naar de top.

Ze noemden me duivelskind vertelt op indrukwekkende wijze hoe Michaela DePrince uitgroeit van oorlogswees tot prima ballerina. 

Mabinty Bangura werd geboren in Sierra Leone in west Afrika. Haar vaders omringden haar met veel liefde en stimuleerden haar op zeer jonge leeftijd om te lezen en te schrijven. Haar ouders zijn ook liefdevol met elkaar, trouwden uit liefde, niet zo evident in een wereld waar huwelijken gearrangeerd worden. Mabinty is echter geboren met de huidziekte Vitiligo, waardoor ze witte vlekken heeft. Haar dorpsgenoten noemen haar dan ook “Duivelskind.”
Er is sinds 1991 burgeroorlog met als gevolg geen scholen, geen opleiding en dus ook voor jongeren geen werk. Het doel van de oorlog waren de rebellen kwijt, de dorpsbewoners moesten het ontgelden en moordpartijen behoorden tot de orde van de dag. Mabintys vader wordt ook vermoord terwijl hij aan het werk is in de diamantmijn en niet lang daarna sterft ook haar moeder aan honger, verdriet en lassakoorts. Ze wordt door een oom naar het weeshuis gebracht waar een heel streng regime heerst, het is ‘overleven,’ met oog op een adoptie door Amerikaanse ouders. Daar wordt ze ontnaamd, eigenlijk ontmenselijkt en krijgt en nummer, nr 27. Ze raakt  bevriend met een naamgenoot Mabinty, nr. 26. De oorlog komt steeds dichterbij en ze zijn dikwijls getuige van de wreedheden van de rebellen die het weeshuis inpalmen waarvoor zij moeten vluchten.  Na een lange tocht komen ze uiteindelijk aan in Ghana waar ze worden opgewacht door Amerikaanse adoptieouders. De twee Mabintys worden samen geadopteerd in een gezin met 3 volwassen zonen. Ze krijgen elk een andere naam, zij wordt voortaan Michaela genoemd, haar vriendin Mia. Het is niet alleen wennen aan de luxe van een bed, eten, kleren en liefde maar ook aan een andere cultuur. Ze kennen alleen afwijzing en geweld. Maar Michaela heeft een droom, al van sinds ze in het weeshuis zat en waar ze een foto van een ballerina in een tijdschrift zag. Zij wou ballerina worden.
Michaela blijkt een natuurtalent te zijn en werkt keihard omdat zij zich nu eenmaal meer moet bewijzen in de harde wereld van dans en ballet want zij is zwart en heeft witte vlekken. Maar ze gaat door, ze wil en zal een professionele ballerina worden. Haar hele leven komt in een stroomversnelling als Bess Kargman een producent een documentaire over haarzelf en ballet maakt. “First Position” haalt het filmfestival van Toronto en door de grote media aandacht wordt ook de belangstelling voor haar groter. Uiteindelijk mag ze en contract tekenen bij het” Nationale Ballet Amsterdam. “
Uiteraard gaat daar nog veel aan vooraf maar daarvoor lees je best dit grandioze boek over een leven van volharding en geloof in jezelf.
 
Lut Delanghe